Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Zweden ligt in Afrika
Angles 9, donderdag 26 mei 2016, Bimhuis, Amsterdam

Angles 9, het nonet onder leiding van rietblazer Martin Küchen, is een van Zwedens best bewaarde geheimen en past prima in het rijtje opzienbarende jazzacts uit Scandinavië. In mei 2015 stonden ze nog in Rijkevorsel, waar zij in De Singer materiaal van hun debuutalbum 'Injuries' speelden. En nu dus in het Bimhuis, met naast 'A Desert On Fire, A Forest / I’ve Been Lied To' van dat album vooral nieuw materiaal.

Met 'Adror' geeft Angles 9 direct zijn visitekaartje af. Een verduiveld knappe groove met een flinke dosis rock, waar tevens de invloed van Zweedse volksmuziek en Balkanmuziek in doorklinkt. Maar voor hen die het werk van bandleider en saxofonist Küchen kennen, weten dat de man nooit genoegen neemt met simpele rechttoe-rechtaan melodieën. Nee, ontsporen is een hobby van deze heer en van zijn kompanen. 'Disappeared Behind The Sun' begint met een melodie waarin we het complete nonet horen, met dissonante kantjes, waarna Küchen ons met zijn altsax op pure weemoed trakteert, ondersteund door Elrik Hegdal op baritonsax. Intussen zorgen pianist Alexander Zethson, bassist Johan Berthling en drummer Andreas Werliin wederom voor een ijzeren groove. Deinende solo's volgen van Mattias Ståhl op vibrafoon en Goran Kajfes op cornet, met dezelfde weemoedige intensiteit. Maar het mooist klinkt het als al die verschillende stemmen in de band samenkomen: verscheidenheid in harmonie.

De dialoog in 'Equality And Death' tussen Küchen op tenorsax en Hegdal op baritonsax is van een dwarse schoonheid. Driftig en heftig klinken de twee, als in een echtelijk verschil van mening. Het stuwende en stomende ritme doet de rest en biedt tevens het decor voor een felle en puntige cornetsolo van Kajfes. En wat klinkt trombonist Mats Äleklint schrijnend en klagelijk! Terwijl de band het tempo verder opvoert, klinkt die solo steeds feller en intenser om, als de band langzaam stilvalt, te vervallen in een klaagzang, waar trompettist Magnus Broo graag bij aansluit. Samen brommen, piepen en kermen ze naar hartenlust. Dat Broo tot de beste trompettisten van dit moment behoort, laat hij horen in de hierop volgende solo. Scherp, krachtig en met een onwaarschijnlijke dynamiek sleept hij ons mee.

En dan is het tijd voor 'Ubabba'. Hegdal en Ståhl leggen een meedogenloos swingend grondpatroon. Ah, je zou zweren dat Zweden in Afrika ligt! Dat het daar niet acht maanden per jaar steenkoud is, maar dat de zon er gewoon altijd schijnt, net als in 'Ubabba'. En Kajfes kan hier heerlijk op soleren. Wanneer Berthlings basspel en Werliins drumwerk erbij komen, kan het feest echt beginnen. Als dan ook nog de blazers aansluiten gaat het full speed ahead.

Vervolgens zet het nonet 'A Desert On Fire, A Forest / I’ve Been Lied To' in, dat met zijn ruim twintig minuten vol zit met gedenkwaardige momenten: Weliin die zich hier woest om zich heen slaand volledig geeft; de donkere pianoklanken van Zethson, in combinatie met de ritmesectie; de duistere, bijna hypochondrische bassolo van Berthling en tot slot het gezamenlijk einde, waarbij het stuk uitgaat als een nachtkaars.,

Foto's: Eddy Westveer

Labels:

(Ben Taffijn, 8.6.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.