Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
Swingend door de bocht Vanbinsbergen Playstation, zaterdag 21 mei 2016, PlusEtage, Baarle-Nassau De stukken die Vanbinsbergen Playstation, een band van formaat, ten gehore brengt, kenmerken zich door een hecht ritmische basis en sterke melodieën. Of laten we het in gewoon Nederlands zeggen: "Het swingt regelmatig de pan uit." Stil blijven zitten is dan ook niet echt een optie. Hiermee laat deze band horen stevig te wortelen in de bigbandtraditie, al horen we ook zeker heel wat andere invloeden terug. Maar toch, de geweldige riff waarmee 'Basil Outside', een stuk van trombonist Joost Buis, start, zegt op zich reeds genoeg: heerlijk vet. En de solo van Morris Kliphuis, smooth en romig, ondersteund door drummer Yonga Sun en bassist Dion Niland, maakt het plaatje compleet. Maar ook bij rustiger materiaal voelt de band zich goed thuis. Zo meandert 'Als Mijn Hart De Wereld Volgt' heerlijk voort. En het is wederom Buis die hier een glansrol verzorgt. Voorzien van demper laat hij zijn trombone naar hartenlust janken, huilen en kreunen. Mete Erker neemt het stokje over met de basklarinet en houdt, mede dankzij de bijzondere kenmerken van dit instrument, de melancholieke sfeer uitstekend vast. De rust duurt bij dit playstation echter nooit lang. In 'The Restless Hour' mag drummer Sun de voorzet geven tot een heus feestje, waar Afrikaanse ritmes aan ten grondslag liggen. De band sluit aan met een wel heel aantrekkelijke riff. Tot het spel ineens stilvalt en we pianist Albert van Veenendaal horen op de geprepareerde piano, die daardoor eerder klinkt als een stuk slagwerk dan als een piano en zo de meest wonderlijke klanken produceert. In 'Als In Een Droom' horen we Kliphuis in een zeer intieme en delicate hoornsolo, geflankeerd door vloeiende lijnen van piano, bas en gitaar. In 'A Pagan Godess 3.2.1' horen we allereerst Van Veenendaals geprepareerde piano in een nieuw poëtisch avontuur, gevolgd door Van Binsbergen met een enigmatische gitaarsolo, waarin souplesse en bedachtzaamheid op natuurlijke wijze samenvallen. 'Tergen' en 'Goofy' vormen de twee perfecte afsluiters. In een stevig tempo werken de leden van dit octet zich naar de climax, ondertussen de blazers de mogelijkheid gevend nog eens goed uit te halen. Het meest opvallend is daarbij de solo van Erker op tenorsax in 'Tergen'. Flitsend en overrompelend stijgt hij boven zichzelf uit. Klik hier voor foto's van dit concert door Marcel Thomassen Labels: concert (Ben Taffijn, 26.5.16) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |