Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Mooie drieheid
Almeida/Duynhoven/Klein, zondag 14 februari 2016, Jazzcafé Alto, Groningen

Dit is een merkwaardig trio. Normaal gesproken spreek je van een hechte jazzgroep wanneer de muzikanten al een tijdje samenwerken, empathie voor elkaar voelen en in de loop der maanden of jaren naar en met elkaar gegroeid zijn, als organisme. Zodat er sprake is van een gezamenlijke hartslag.

Welnu, het trio Almeida-Duynhoven-Klein is, dacht ik, een jaartje bij elkaar, de individuele muzikanten zijn getalenteerd, dat is geen punt, maar een echte hechte jazzband kun je ze toch niet noemen. In de traditionele zin dan. Op de een of andere manier is het gelukt een groep te creëren waarvan de leden nadrukkelijk hun eigen stijl optimaal kunnen etaleren. Zeker, basklarinet mengt mooi met gestreken contrabas – dat wisten we al. Niets knort er zo gemoedelijk als een contrabasklarinet in het laag. Maar de bijdragen van blazer, bassist en percussionist behouden hun individuele vingerafdrukken. Eenheid in verscheidenheid noemen we dat ook wel.

Wat dat betreft is good old Martin van Duynhoven hier de primus inter pares. Je zult hem niet gauw betrappen op volgzaam tching-tching-ketching-geveeg of zo. Al kan hij dat uiteraard als de beste. Het drumstel is bij hem om te beginnen een muziekinstrument, met alle mogelijkheden vandien. Van Duynhoven heeft niet alleen een hoogst persoonlijke onafhankelijkheid van handen en voeten ontwikkeld, zijn speelwijze heeft ook iets stekeligs. Hij kan de ritmische flow van een stuk heel prima tegenwerken. De voor- en de natrillingen van een aardbeving vindt hij interessanter dan de Grote Schok zelf.

Over Grote Schokken gesproken: het trio heeft zich laten inspireren door de heldensaxofonisten van de jaren zeventig. Ornette Coleman, Oliver Lake, Henry Threadgill. Van het tweede gespeelde stuk, 'Werg', dacht ik al dat het een hommage aan Oliver Lake was, met zijn afwisselende sferen, als evenzovele panelen van een veelluik met de daarbij behorende gebaren en bewegingen. Maar 'Lakeish' werd pas later gespeeld. Tobias Kleins solo's lijken een wiskundig discours. Dat bedoel ik niet negatief. Een algebraïsch traktaat, vol in- en vergezichten, geniale invallen, het gaat alle kanten op, maar de innerlijke logica wordt nimmer uit het oog verloren. Daarbij blijft de sfeer lyrisch en uitnodigend.

En de bas van Gonçalo Almeida – ik denk niet dat ik eerder zó mooi en precies pizzicato met de strijkstok heb horen spelen. Maar het grootste deel van de middag trok hij met krachtige, kalme slagen het roeibootje over het meer.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 27.2.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.