Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
I Got Rhythm!
Tony Malaby, Jozef Dumoulin & Samuel Ber, maandag 8 februari 2016, De Singer, Rijkevorsel

Het begint allemaal rustig. Jozef Dumoulin, voor de verandering eens op piano in plaats van op Fender Rhodes, slaat enkele noten aan en frummelt wat onder de klep en de bij ons nog redelijk onbekende slagwerker Samuel Ber bewerkt subtiel zijn bekkens met zijn vilten stok. Waarop aansluitend de New Yorkse avant-garde rietblazer Tony Malaby de eerst lange, zoetgevooisde lijnen uitspint. Maar schijn bedriegt, want gaandeweg neemt de hectiek toe en wordt de muziek met grotere intensiteit gebracht. Vooral Ber, de leider van dit trio, blijkt een zeer aanwezige drummer in de goede zin van het woord met een voorliefde voor dwarse ritmes. Maar al te vaak vormt hij een onafscheidelijk tandem met Dumoulin en delen ze hun voorkeur voor het stomende werk. Het vormt een prima omgeving voor Malaby, die fragiele en intense noten kan blazen, maar ook gevoel heeft voor het meer gruizige en ongepolijste werk.

Na een zeer lange improvisatie is het tijd voor 'Anaglyph 3D', een van de composities van Ber. Het stuk start met Ber en Dumoulin, die allebei een ander ritme spelen. Dat dit verwarrend klinkt, is evident. Maar dan komt Malaby erbij en slaat de brug. Het spel van Malaby blijkt de ontbrekende schakel in de ketting in deze spannende en enerverende compositie, die wel wat weg heeft van een mars, maar dan wel een waarbij de soldaten uit de pas lopen! De improvisatie die volgt, is een toonbeeld van rust. Aarzelende, wegstervende klanken op de piano, schurende bewegingen van de brushes op de bekkens en Malaby die hier met veel gevoel zijn heldere noten, met een rauw randje, blaast. Tot de sfeer omslaat en we in een optocht verzeild raken!

De tweede set begint met een nieuwe nog titelloze compositie, waarin wederom zo'n aantrekkelijk ritmisch patroon van Ber centraal staat en ook hier levert het prachtig basismateriaal voor Malaby om gracieus en melodieus op te soleren. Maar ook Dumoulins solo verderop, een waterval van klanken, mag hier niet onvermeld blijven. Het hierop volgende 'Bye Bye Blackbird' is het meest abstracte stuk van de avond, waarin vooral Malaby schittert met zijn onnavolgbare capriolen. 'As If It Were Tomorrow' en 'Sfumato' zijn daarentegen weer sterk ritmisch. Slepend in 'As If It Were Tomorrow', waarin we Malaby horen in een ijselijke en doordringende sopraansaxsolo, en rustig in 'Sfumato'.

Foto: Olivier Lestoquoit

Labels:

(Ben Taffijn, 22.2.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.