Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Nate Wooley - '(Dance To) The Early Music' (Clean Feed, 2015)


Op zijn meest recente plaat voor het Clean Feed-label komt trompettist Nate Wooley met een behoorlijke verrassing op de proppen. '(Dance To) The Early Music' bevat namelijk bijna uitsluitend muziek van Wynton Marsalis, de Amerikaanse trompettist die de ietwat vrijere jazz en avant-garde meer dan eens openlijk heeft verketterd. Sommigen noemen de bekendste telg van de Marsalis-familie conservatief, anderen botweg reactionair, want als het voor de artistiek directeur van Jazz At Lincoln Center niet voldoende swingt, dan trek je er volgens hem beter een streep door. Toch heeft de man niet altijd zo'n extreem behoudsgezinde reflex gehad, want in de jaren 80 maakte hij met onder meer 'Black Codes', 'Wynton Marsalis' en 'J Mood' enkele straffe en vrij moderne jazzplaten. Wooley was in zijn tienerjaren naar eigen zeggen ondersteboven van die muziek en wil met dit album een poging doen om dat gevoel van opwinding terug op te wekken.

Die opdracht lijkt wel gesneden koek voor Wooleys kwintet - zeg maar zijn meest 'jazzy' groep - die hij in de liner notes als zijn 'pet project' omschrijft. Josh Sinton (basklarinet), Matt Moran (vibrafoon), Eivind Opsvik (bas) en Harris Eisenstadt (drums) fileren het Marsalis-repertoire (naast drie eigen composities) op sommige momenten tot op het bot. Desondanks is het respect voor het originele materiaal groot en van iconoclasme is dus zeker geen sprake - hoewel Marsalis zelf daar waarschijnlijk een andere mening over zal koesteren. Het kwintet gebruikt soms maar een deel van de oorspronkelijke compositie of parafraseert naar eigen smaak. De negen minuten van 'Phryzzinian Man' worden bijvoorbeeld voor een groot stuk volgemaakt met slechts een motief (gespeeld door Sinton), waarbij de rest voor bijdragen en inkleuringen zorgt op de meest uiteenlopende wijzen.

Wanneer de groep in een zeldzaam geval een compositie frontaal benadert, valt het op hoezeer het nog steeds haar stempel kan drukken als uitvoerder. De oorspronkelijk nogal gemakzuchtige swing van 'For Wee Folks' (een van die charmante deuntjes van 'Black Codes' die meteen onder de huid kruipen) wordt ingewisseld voor een potige groove en een spanning die wordt vastgehouden door het zenuwenwerk van Opsvik op contrabas. Het tempo wordt de hoogte in gejaagd en de solisten gaan lekker brutaal te werk, net zoals in het 'Hesitation', waar Wooley en Sinton door elkaar worden geschud door een gewelddadige ritmesectie.

De drie eigen composities versmelten mooi met het werk van Marsalis. In een geval zelfs letterlijk, want 'Hesitation' krijgt dankzij Wooley nog een mooi dromerig staartje met het lichtjes bizarre 'Post-Hesitation'. In 'Blues', een duet tussen trompettist en bassist, komen Wooleys technische en expressieve vaardigheden samen in een vrij aanvoelende jazzballad met een bloedmooi slot. We hebben Wooley eigenlijk zelden zo dicht tegen de jazztraditie weten aanleunen, zelfs niet met zijn kwintet.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be

Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren: 'Phryzzinian Man' en 'For Wee Folks'.

Labels:

(Joachim Ceulemans, 8.2.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.