Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
Manuel Mota - 'Seta' (Headlights, 2015) Opname: 31 mei & 21 juni 2015 Margarida Garcia & Manuel Mota - 'Crypt' (Yew, 2015) Mota/Di Giovanni/Yamamoto - 'November 16, 2014' (eigen beheer, 2015) Opname: 16 november 2014 Wel zo leuk: de Portugese gitarist Manuel Mota bracht enkele maanden geleden een soloalbum uit, een duoalbum met bassiste Margarida Garcia en een trioalbum met pianist Giovanni Di Domenico en drummer Tatsuhisa Yamamoto. Tijd dus om eens wat uitgebreider stil te staan bij deze musicus. Op zijn solo-cd 'Sete' toont Mota zich een man van weinig noten, héél weinig noten. En de noten die we horen, laat Mota uitgebreid nagalmen en wegsterven. Het geeft de nummers, zeven in totaal en zonder titel, onmiskenbaar iets desolaats. Dat komt overigens ook door het uitgekiende gebruik dat Mota maakt van de stilte. Er is soms meer stilte dan muziek. Saai? Nee, dat doet deze muziek geen recht. Maar feit is wel dat Mota het de luisteraar niet bepaald gemakkelijk maakt. Er gebeurt bij Mota zo weinig, of beter gezegd vrijwel helemaal niets, dat het je soms bijna te veel wordt. Door het nagenoeg totaal ontbreken van ritme, melodie en een verhaal, zijn we volledig overgeleverd aan een zeer subtiel klankonderzoek. En dat zijn we over het algemeen niet gewend. Dit is dan ook muziek waar je je volledig aan moet overgeven om de subtiele nuances te horen en tot je door te laten dringen. De trio-cd, met als titel 'November 16, 2014', bestaat uit de liveopnames die op deze datum werden gemaakt in het Zuiderpershuis in Antwerpen, als onderdeel van de Oorstof-serie. En ook in deze volledig geïmproviseerde set horen we de minimalistische stijl van Mota duidelijk terug. Maar dit trio gaat nog wel een paar stappen verder. Het begint in Mota-stijl en sluit zo mooi aan op de twee andere cd's, maar gaandeweg kruipt hier de onstuimigheid naar binnen, waarbij vooral het samenspel van Mota met Di Domenico op Fender Rhodes opvalt; hoe goed die klanken bij elkaar kleuren. Na die eerste onstuimige golf keert de rust terug en horen we slechts spaarzame tonen, met name van Yamamoto die over zijn bekkens krast als onderdeel van een subtiele klanknevel. Tot de opbouw start van een tweede onstuimige golf, een procedé dat meerdere keren wordt herhaald en waarbij ook hier weer opvalt dat ritme, melodie en harmonie vrijwel geheel ontbreken. Het maakt het voor de avontuurlijke jazzliefhebber niet minder spannend. Manuel Mota, onthouden die naam! Lees hier een recensie van het betreffende concert dat Giovanni Di Domenico, Tatsuhisa Yamamoto & Manuel Mota op 16 november 2014 gaven in het Zuiderpershuis. Labels: cd (Ben Taffijn, 19.2.16) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |