Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Ellery Eskelin - 'Solo Live At Snugs' (Hat Hut, 2015)

Opname: 1 december 2013

"What is a piece of music? What is a phrase? Can a saxophone be a string quartet? Can it be an orchestra?" Het zijn vragen die tenorsaxofonist Ellery Eskelin zichzelf stelt naar aanleiding van zijn solo-optreden, dat hij op 1 december 2013 gaf als onderdeel van Snugs' soloconcertserie in Brooklyn, New York. "This idea was just as intimidating, maybe even more so, as it was the first time [in 1992, red.]" zegt Eskelin over dit optreden.

Het is niet vreemd. Kwetsbaarder dan in een soloconcert kun je je als musicus immers niet opstellen. Niemand om je achter te verschuilen, niemand die het van je over kan nemen. Daar sta je dan, alleen, teruggeworpen op jezelf. De stelling van Eskelin hierbij - "take care of the work and everything else takes care of itself" - getuigt dan ook van wijsheid.

Op het album 'Solo Live At Snugs' is het geïmproviseerde optreden verdeeld in vier stukken. Eskelin start met 'Turning A Phrase'. Alsof hij zijn werkterrein afbakent, zo begint dit stuk. Langzaam lijnen trekkend, waarna het intense inkleuren begint. Met vooral lage tonen en een enkele hogere, klinkend als een scheepshoorn, creëert hij zijn patronen. Om uiteindelijk de hogere regionen van het instrument te verkennen. 'State Of Mind' klinkt fragiel, waarbij Eskelin zijn lange frases van elkaar scheidt door effectieve stiltes, zodoende een ragfijn klankweefsel wevend, dat gaandeweg steeds doordringender begint te klinken. 'Unwritten Rule' klinkt als een intense monoloog, waarin Eskelin ons zijn verhaal vertelt. Een verhaal met een enigszins melancholieke ondertoon. Bijzonder zijn hier ook de hoge nootjes die hij over de luisteraar uitstrooit. Het afsluitende 'Weave / Warp And Woof' klinkt het meest doordringend. De toon is hier schril, afgeknepen en soms gruizig van aard. Omzichtig en precies zoekt Eskelin zijn weg.

Na het beluisteren van dit album kunnen we alle vragen die Eskelin zich stelde met 'ja' beantwoorden en stellen dat de saxofoon een wonderlijk instrument is. Niemand die dit beter verwoordde dan de componist Hector Berlioz in Journal des Débats: "The voice of the saxophone... its chief merit, in my opinion, is in the varied beauty of its accent, sometimes serious and quiet, sometimes passionate, sometimes dreamy or melancholy or vague like the faint echo of an echo, as indistinct laments breeze in the woods, and even better, as the mysterious vibrations of a bell, long after it was hit. No other existing musical instrument, known to me, has this strange sound placed on the edge of silence."

Labels:

(Ben Taffijn, 16.12.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.