Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Weergaloze powerjazz
Hiromi: The Trio Project, vrijdag 13 november 2015, PaRaDoXaal, Concertzaal, Theaters Tilburg

Het verwachtingspatroon is haast oncomfortabel hoog wanneer pianist Hiromi Uehara, bassist Anthony Jackson en drummer Simon Phillips het podium betreden. Drie muzikanten, die zonder enige twijfel virtuoos zijn op hun instrumenten, en die hun sporen lang en breed verdiend hebben. Het eerste wat me opvalt is niet de muziek, maar hoe onwaarschijnlijk goed die klinkt in de Concertzaal van Tilburg! Ik kan me niet meer herinneren waar ik eerder van zo'n prachtige akoestiek heb mogen genieten.

Al tijdens 'Desire', van Hiromi's eerste trio-album 'Voice', staan mijn zintuigen in de houding. Jackson speelt het ene moment stuwende ritmes, het andere klimt hij aan boord van Hiromi's melodielijn, waarbij Hiromi's linkerhand en Phillips op drums naadloos de drive overnemen – en dat een paar keer over en weer. De bandleden buitelen over elkaar heen, draaien rondjes en improviseren alsof er geen einde aan hoeft te komen.

Simon Phillips is vanavond trouwens een onderwerp op zich. Ineens wordt duidelijk waarom hij zijn plaats achter het Toto-slagwerk na jaren afstond aan Keith Carlock. Wat moet de man zich hebben ingehouden! Het Hiromi Trio speelt live ieder nummer op unieke wijze, waarbij niet de opname leidend is, maar het moment en de chemie tussen de muzikanten. De perfecte voedingsbodem voor Phillips, en dat blijkt. Zijn drumkit -ook wel de 'USS Phillips' genoemd vanwege zijn enorme omvang - voorziet in voldoende klankkleuren en percussie-opties om net als Jackson afwisselend ritmisch, dan weer melodisch te spelen, en dat bliksemsnel afgewisseld.

Het hoge stemmetje en de buitengewoon nederige houding van Hiromi blijven aandoenlijk wanneer ze even later haar band voorstelt. De sympathieke Phillips klimt achter zijn kit uit en buigt met gevouwen handen respectvol naar het publiek. Met de gezondheid van Anthony Jackson is het niet goed gesteld; de Amerikaan moet blijven zitten en glimlacht zwaaiend naar het Tilburgse publiek. Zijn strijd lijkt, tussen de nummers door, haast van zijn gezicht af te lezen.

Daarna is het tijd voor 'Indulgence', een nieuw nummer waarin Hiromi subtiel flirt met de blues en Phillips de compositie draagt met een ontzettend lekkere shuffle, zo eentje waar in het verleden slechts een Gadd of Porcaro voor konden tekenen. De klankkast gaat hierna steeds verder open, met Phillips' Octobans en Hiromi's linker die een voor haar doen haast 'stoute', vette baslijn uit de Nord-synthesizer op haar piano trekt. Jackson gaat hier vol in mee, waardoor er een pompende groove ontstaat, gelardeerd met een krankzinnig snel spel door Hiromi's rechterhand.

Phillips verlaat het podium en voorheen deed Jackson dat ook bij het volgende nummer, maar het zat er gewoon niet in voor de man. Het doet duidelijk even pijn, maar de lichtengineer zet al snel de spot op Hiromi, die in opperste staat van concentratie voor wat komen gaat met het hoofd gebogen en de vingers op de toetsen in de houding zit – het is doodstil in de zaal. Uitgerekend op dat moment gaat er een iPhone af in het publiek. De eigenaar heeft grote moeite het toestel tot zwijgen te brengen, en moet de golf van plaatsvervangende schaamde die door het publiek schoot gevoeld hebben. Hiromi krimpt even ineen, maar verrast – niet in het minst de persoon met een rood hoofd - door spontaan de melodie van de ringtone mee te gaan spelen.

Met poging twee mag 'Place To Be' dan toch eindelijk ingezet worden. Tja, wat kun je hier nog over schrijven zonder in verdere superlatieven te vervallen? Hiromi zet één van haar bekendste solostukken neer alsof ze weet heeft van wat er op dat moment, een paar honderd kilometer naar het zuiden, aan de hand is. Het contrast tussen de schoonheid van dit stuk en wat zich in Parijs aan het voltrekken is kan eenvoudigweg niet groter zijn. Je oren raken verwend doordat de akoestiek echt élke noot, hoe zacht en subtiel ook gespeeld, haast op een dienblad naar je oren brengt. De Japanse is echt één met haar instrument, alsof er geen publiek in de zaal aanwezig is. Pianospel van het allerhoogste niveau.

Na een lang applaus wordt 'In A Trance' ingezet, halverwege onderbroken door een drumsolo, waarmee Simon Phillips bij diegenen die hem nog niet kennen een blijvende indruk achterlaat. Melodieus, zeer zacht, dan weer ontketend, maar altijd beheerst en doordacht. Hiromi, die met een flesje water enkele passen terug heeft gedaan, schuifelt langzaam terug richting het klavier, waarna Phillips een vleugje conga toevoegt aan zijn solo.
Heel even, zeer subtiel, reageert Hiromi met de opening van Miami Sound Machine's 'Conga', waarna het optreden langzaam tot een einde komt.

De toegift wordt ingezet door de pianiste, die klappend bij een van de microfoons op haar vleugel Jackson en Phillips vanavond een laatste maal uitdaagt. Het trio mag en kan rekenen op een minutenlange staande ovatie. Vanavond, ondanks het kwaad dat zich manifesteert in Parijs, is Tilburg Hiromi's place to be.

Foto's: Arjan Aelmans

Labels:

(Arjan Aelmans, 23.11.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.