Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Meer melodie bij Charles Gayle
dinsdag 10 november 2015, Platformtheater, Groningen

Twee zaken vielen gelijk op. Waar Charles Gayle vroeger vooral tenorsax (en basklarinet) speelde, had hij nu een altsaxofoon bij zich. En: hij lijkt in rustiger vaarwater te zijn beland. In de jaren negentig was hij nog een waanzinnige wildebras, die met name de buitenste regionen van zijn instrumenten beproefde. Thans hoorden we een blazer die weliswaar onverminderd abstract tekeerging, maar voor wie naast spanning ook ontspanning hoort. Bovendien kwamen meer dan voorheen flarden van standards langs, als dolfijnen die vlak onder de zeespiegel voorbijflitsten. Een suggestie van 'Giant Steps', een 'Melancholy Baby' die als reddeloos moet worden beschouwd. Twee valse starts van met John Coltrane geassocieerde nummers ("Ach, dat kon immers alleen Coltrane spelen.") 'I Remember You', dat tijdens de onbegeleide toegift even de kop op kwam steken – maar in feite net zo goed 'I Didn’t Know About You' had kunnen zijn.

Maar 'I’ll Remember April' was wel degelijk 'I’ll Remember April'. Goed, het werd bedolven onder andere noten en frasen, maar die specifieke herinnering nam niemand hem of ons af. In een langzaam, uitgebeend bluesy stuk kreeg ik het beeld van Eddie Vinson, maar niet van de net- en trommelvliezen. Ook Gayle heeft, zo lijkt het, zijn wilde haren verloren. Ja, en hoe gaat Gayle over nog eens, pak 'm beet, twintig jaar klinken? Momenteel klinkt hij nog het meest als een Ornette Coleman die niet van ophouden weet.

Gayle's geest erkent geen grenzen of beperkingen: van alle mogelijke oplossingen en richtingen kiest hij elke nanoseconde de juiste, lees: die van hemzelf. Met hoofdbewegingen dirigeert hij zijn band, die hij een volgende groove instuurt eer je "yeah!" kunt roepen. En al is de muziek nog zo abstract, er zitten wel degelijk doorlopende ritmen onder. Al moest je daarvoor eerder op bassist Ksawery Wojcinski letten dan op drummer Roger Turner. De ritmische flow van Turner wordt op onvoorspelbare plekken opgebroken door explosies. Daarnaast maakt hij een wat stroeve indruk: zijn beats en breaks vormen geen mooie afgeronde statements, maar blijven stug. Wojcinski daarentegen imponeert met een techniek waarbij hij naar believen een, twee, drie of vier vingers van zijn rechterhand inzet. Zou hij vroeger gitarist zijn geweest? Daarbij legt hij een voorkeur aan de dag voor hoge, kristallen noten. Indien hij zou zingen, zou dat met een wonderschone kopstem zijn.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.11.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.