Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Guus Janssen – 'Meeting Points' (Bimhuis Records, 2015)
Opnamen: 1989-2014

'Meeting Points', dat klopt wel. Pianist en componist Guus Janssen ontmoet collega's, er worden wat nieuwtjes en roddels uitgewisseld en elkeen gaat weer zijns weegs.

In het duet met altist Lee Konitz, het titelnummer van de cd, is dat misschien wel het meest evident. Een kaal stuk is het, ontdaan van opsmuk en franje. Konitz en Janssen hebben elk hun eigen agenda, maar moeten tot hun verrassing gaandeweg vaststellen dat ze meer gemeen hebben dan op het eerste gezicht het geval leek.

Op dit album wordt een doorsnede gegeven van het (impro)oeuvre van Guus Janssen tussen 1989 en nu. Het oudste werk is een bewijsstuk dat het Clusone Quartet echt heeft bestaan. Dat was maar kort; Janssen stapte er uit omdat andere bezigheden en verplichtingen aan hem trokken. En toen waren er nog maar drie. Ook hier lijkt de pianist een statement te willen maken, boven en dwars door de brouhaha van de rest. Heeft die Charles Ives vanochtend soms weer het bed opgemaakt?

Op zijn oudere albums (zoals 'On The Line' uit 1979) was Janssen doende zijn noten te verbuigen en te vervoegen, speels, maar toch ook met een zekere verbetenheid. En hij joeg met een plumeau de flarden van oude standards het huis uit, die zich tegen het plafond en in de hoeken hadden genesteld. Hier in 'April' gebeurt het omgekeerde: "April, april," mompelt de musicus, "daar herinner ik me iets van," en langzaam treedt 'I’ll Remember April' uit de schaduwen tevoorschijn. Janssen heeft op z'n malwaldroniaans de neiging, flarden te herhalen tot ze om genade smeken.

'Meeting Points' is een album van tegenstellingen. In de twee 'Pogo'’s werkt hij met een grotere groep die voornamelijk bezig is imposante basaltblokken weg te kantelen – overwegend bestaan die uit 'buitengeluid', sounds die de HH Selmer, Conn en Bach niet in hun respectieve instrumenten gemonteerd hadden. 'Peer’s Counting Song' is dan weer een bijna normale ballad met een introspectief karakter, die door drummer John Engels netjes bijeengeveegd wordt. En in 'Janus Bifrons' vleien de altsax van Michael Moore, de altviool van Oene van Geel en de contrabas van Ernst Glerum zich behaaglijk tegen elkaar.

Labels:

(Eddy Determeyer, 1.11.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.