Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Muziektheater
Met deejay Ray mee naar jazzland

The Holler Sessions, onemanshow van Frank Boyd, donderdag 20 augustus 2015, Grand Theatre, Groningen

Voor de in Seattle woonachtige acteur Frank Boyd waren Duke Ellington en Charlie Parker tot voor een jaar of drie slechts vaag bekende namen. Maar hij raakte gegrepen door de muziek, las biografieën, zag de documentaire 'Jazz' van Ken Burns en werd een gepassioneerde missionaris. Ziedaar de basis van 'The Holler Sessions', een onemanshow die in het kader van het jaarlijkse Noorderzon-festival in het Grand Theatre te zien was.

Die bekeerlingen zijn altijd het fanatiekst. Boyd sleept je mee als deejay Ray van een fictief radiostation in Kansas City. In navolging van de meeste jazzmuzikanten doet hij niet laatdunkend over andere muziekvormen, maar hij laat wel duidelijk merken dat er voor hem slechts één soort is die echt ademt en hart, lijf en leden in beweging brengt.

Het decor is een radiostudio die volgestouwd is met apparatuur en archiefdozen, met wanden bedekt door foto's, platenhoezen en een koraalrif aan memo's. Ray houdt zich op de been met doppinda's, donker spul dat ooit vermoedelijk een soort koffie was, nog wat wit spul, sigaren en de muziek van Charles Mingus, Ben Webster, Charlie Parker, Miles Davis en andere essentiële kunstenaars. Hij voert ook een soort elementaire jazzdans uit, vertaalt de muziek en haar accenten in zijn eigen body. Ray hekelt de Amerikaanse cultuur zoals die uitgedragen wordt door kranten en tijdschriften en betreurt dat jazz in de loop der tijden steeds verder ondergronds is gegaan. De radiopresentator doet true-or-false spelletjes met de zaal (via de aanwezige mobieltjes) en merkt op dat een gitaar nooit de emotionele power kan hebben van een blaasinstrument, omdat de geest er domweg niet ingeademd kan worden.

Alles wordt geacteerd, akkoord, maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat Boyd ook voor 100% achter zijn personage staat. Wanneer hij zich opwindt over de jazzmuzikanten die de dertig niet gehaald hebben krijgt hij een bloedneus. Chapeau!

Als een gast als Frank Boyd reeds na drie jaar het kaf van het koren weet te scheiden en een coherent verhaal kan maken van de talloze anekdoten en historische feiten waarop de jazzperceptie gebaseerd is, hoever zal hij dan over nog eens drie jaar zijn? Henry Red Allen met Don Stovall, Boots and his Buddies, Leo Parker? De opstand der horden (lees: de babyboomers) in de jaren zestig en het primaat der slechte smaak dat daarop volgde? Ha!

De voorstelling werd met enige regelmaat in het duister gezet om ons in staat te stellen dieper in Charlie Parker te duiken of om scènes van elkaar te scheiden. Na de laatste black-out stond er simsalabim een combo in de krappe studio dat, bij wijze van kers op de taart, nog een no-nonsense hardbopstuk van de hand van Bert van Erk vertolkte.

Labels:

(Eddy Determeyer, 1.9.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.