Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd / Jazztube
TaxiWars - 'TaxiWars' (Universal, 2015)

Opname: november 2014

Het was slechts een kwestie van tijd voor Tom Barman zich ging wagen aan een volbloed jazzproject, dus helemaal verrassend was die entree van TaxiWars in 2014 niet. In de naar New York verkaste saxofonist Robin Verheyen vond de zanger de ideale partner in crime, die bovendien maar een handvol instructies nodig had om met bruikbare ideeën op de proppen te komen. Daarbij nog de uitmuntende ritmesectie van bassist Nic Thys en drummer Antoine Pierre en klaar. Grootstadsjazz meets post-beatpoëzie? Zoiets.

Van meet af aan was duidelijk dat TaxiWars niet mocht klinken als een rockband die zich aan jazz vergrijpt. En zo klinkt de band ook niet. Maar misschien wel zoals een jazzband denkt dat een rockliefhebber z'n jazz graag wil horen: ontdaan van complex geharrewar, virtuoze egotripperij en solo's waar maar geen einde aan komt. Kort en puntig, dat was het devies. Dat is ook gelukt, want de twaalf songs hebben rocksonglengtes en een even zwierige als potige flair. En het less is more-principe stond duidelijk centraal.

Zo zijn heel wat van de stukken opgebouwd rond simpele, repetitieve patronen, en die klinken gezapig en ontspannen (zoals 'Recent Winds', waarin Verheyen even de Coltrane van 'Lonnie’s Lament' lijkt te citeren) of funky en speels, zoals in het instrumentale 'Your Soul Or Mine'. Het is regelmatig ook een verademing om te horen hoe eenvoudig en franjeloos alles gehouden werd. Er zit een eindredacteur in de band die zijn taak ernstig nam. Thys klinkt losjes en sensueel, Verheyen bluesy en met net genoeg grove korrel en karakter in zijn klank, terwijl de jonge Pierre evenveel Clyde Stubblefield en Zigaboo Modeliste als Art Blakey in zijn rollende spel stopt.

Een belangrijke referentie is ook Morphine (naast Soul Coughing en The Last Poets), vooral duidelijk aanwezig in broeierige opener 'Death Ride Through Wet Snow', waarin Barman zich te buiten kan gaan aan een jazz devil gedaante à la Barry Adamson, met hijgerig afgevuurde poëzie vol herhalingen en stuiterende alliteraties. In het titelnummer lijkt het dan weer alsof de stem van Mark Sandman zelf binnengesmokkeld wordt, door het vervormde effect.

En dat rijkelijk gebruikte stemeffect, eigenlijk het enige folietje dat de band zich permitteerde, is wat luisteraars het meest zal verdelen, want Barman klinkt daardoor soms als een zwarte straatrapper ('Let’s Get Killed' en het stompende 'It Went Boom'), ofwel een kierewiete verwant van Bootsy Collins in gezelschap van de Beastie Boys ('Questionsong'). Het is in die nummers alleszins gevaarlijk dansen op het slappe koord tussen geinige onzin en flauwe gimmick. Gelukkig wordt het gecompenseerd door overtuigende en dansbare lappen als 'Colosseum' (gemaakt met - het kan niet anders - schuddende derrières in het achterhoofd) of het kronkelende 'To The Hyphenated Poets', waarin Barman de tongbrekers van de Amerikaanse dichter Amit Majmudar afvuurt met de cafeïne cool van een Denis Leary.

Kortom: het verhoopte meesterwerk is 'Taxiwars' niet helemaal geworden. Daarvoor is het album, met die compacte songs en grooves, niet consistent of verrassend genoeg. Het is wel een plaat met een knoert van een sound, een motherfucker van een attitude en genoeg potentieel om live volledig open te barsten. Zoals alle goede jazz dat doet. Kansen genoeg om dat binnenkort mee te maken.

Deze recensie verscheen ook op Cobra.be

Klik op de afbeelding hierboven om te kijken naar de videoclip van 'Death Ride Through Wet Snow'.

Labels: ,

(Guy Peters, 26.8.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.