Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Gemengde gevoelens
Pat Martino Trio, woensdag 13 mei 2015, LantarenVenster, Rotterdam

Voor bij de deur heerst een meer dan gemiddeld opgewonden sfeer. Het wachten is op de start van een optreden van gitaarreus Pat Martino, na de documentaire 'Martino Unstrung'.

Regisseur Ian Knox en neuropsycholoog Paul Broks gaan in deze film op zoek naar de ziel van de legendarische jazzgitarist. Op zoek naar het geheim van zijn opmerkelijke terugkeer uit het diepe dal van geheugenverlies na een levensreddende operatie als gevolg van een hersenaandoening.

Een podium, versterkers, monitoren, kabels, een drumkit, een hammondorgel. Maar een gitaar of gitaarstandaard is in geen velden of wegen te bekennen. De prachtige zwarte Gibson Pat Martino Signature Guitar is pas zichtbaar op het moment dat Martino opkomt en blijft gedurende het optreden innig om de schouders van de meester hangen. Het kan niet duidelijker geëtaleerd worden. De elektrische gitaar is Martino's verlengde ik. De vertrouwdheid van het instrument, de vormgeving, het gevoel, de snaren en vooral de schoonheid van de toon van het geluid staan voor zijn leven.

In een eerbetoon aan Wes Montgomery, de oppergod onder de jazzgitaristen, speelt Martino één lange set. Tijdens deze set spreekt hij lovende woorden over de interactie tussen hem en het massaal opgekomen publiek. Het vakmanschap druipt er dan ook vanaf. Zoals de al even natuurlijke als technisch perfecte wijze waarop hij zijn kwikzilverachtige vingers van de linkerhand plaatst tussen de fretten en het achteloos maar precies grijpen en plaatsen van de akkoorden. Gelijktijdig de rechterhand gebruikend, met name de duim en wijsvinger, om subtiel plukkend en dicht tegen de snaren de soepel en majestueus lopende solo's ten gehore te brengen. Een leerschool avant la lettre. Voor de niet geschoolde gitaristen onder het publiek is het optreden fascinerend vanwege de schoonheid van het gitaarspel. Zijn medemuzikanten begeleiden kordaat maar onopvallend en zijn evengoed inwisselbaar.

Echter, Pat Martino hanteert een voor de hand liggend speelschema, een afwisseling van bop, blues en ballads. Zeker in het eerste deel van het optreden wordt mooi en evenwichtig gespeeld, maar ontbreekt het avontuur en blijft de ware verwondering uit. Risico's nemen is uit den bozen. Niet alleen kent de opbouw van zijn stukken eenzelfde patroon, maar ook de solo's vertonen te veel overeenkomsten. In het tweede deel wordt de dynamiek in het spel verhoogd. De afsluitende Sonny Rollins-compositie 'Oleo' rijst in een uptempo vorm naar grotere hoogte. De voor de hand liggende toegift 'Sunny' doet de toeschouwer uiteindelijk met een glimlach het theater verlaten. De ware spanningsboog is echter achterwege gebleven.

Wat kan een mens meer verwachten? Bij een carrière van meer dan 50 jaar, een overwonnen ziekte, het gitaar spelen opnieuw moeten aanleren, het behouden van de virtuositeit en het inspireren van jonge gitaristen?

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 25.5.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.