Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Deep Schrott vastgebakken aan rock
donderdag 5 maart 2015, Kulturspeicher, Leer (D)

Nee, zoiets was er nog niet. En zo staken Dirk Raulf, Andreas Kaling, Jan Klare en Wollie Kaiser de koppen bij elkaar en in die koppen staken ze vier imposante bassaxofoons. Et voilà: Deep Schrott was geboren.

Achterliggende gedachte is dat metal niet veel heavier kan worden dan met vier bassaxen. Vandaar ook dat de groep vrijmoedig put uit de hoorn des overvloeds van historische (metal)rock, van Black Sabbath tot System Of A Down.

Nu is mijn makke dat ik de popmuziek eigenlijk een beetje links heb laten liggen, nadat bleek dat er geen kandidaten waren die in staat en bereid waren de waanzinaria's van Little Richard te overklassen. Dus The Doors, van wie 'The End' werd gespeeld, ja, dat heb ik nog wel meegekregen, maar Meat Puppets ('Lake Of Fire') of Nirvana ('Smells Like Teen Spirit') – als die morgenvroeg op de stoep zouden zitten, zou ik ze niet herkennen. Dus dat Deep Schrott er een genoegen in schepte al die rocknummers te vertalen naar hun vierkoppige saxsamenzwering, het zal wel. Grappig idee, niettemin: simpele rockmuziek die aldus salonfähig wordt gemaakt. Nu blijkt die salon gestoffeerd met granieten dolmen, dat weer wel. Wat niet wegneemt dat er een compleet vierstemmig orkest stond. Een orkest met een sound die niet slechts diep was, maar ook opmerkelijk breed: ik hoorde zelfs een soort van kopstemmen in het geluidsbeeld.

Naarmate de band minder gebakken zat aan zijn inspiratiebronnen, vond ik hem intrigerender. Jan Klare liet de harmonieën subtiel verschuiven in zijn ode aan de David Lynch van 'Lost Highway'. En in tegenstelling tot wat je wellicht zou verwachten, was Andreas Kalings 'Buried Alive' geen claustrofobisch horrornummer, maar eerder een oceaan waar potvissen rondbadderden en plezierige ontmoetingen hadden met soortgenoten.

Twee opmerkingen tot slot. Ook al gezien de achtergronden van de musici (Kölner Saxophon Mafia, Das Böse Ding, The Dorf) leken ze zich in te houden. Er kan veel meer met deze bezetting. Er werd ook betrekkelijk weinig echt geïmproviseerd. En, tot slot, waar in dit verhaal was Adrian Rollini, het enige bassaxofoongenie uit de jazzgeschiedenis?

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 6.3.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.