Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Frank Deruytter Quartet – 'Moon Of Ensor' (Prova, 2014)
Opname: 2 november 2013

Dat Frank Deruytter zich als muzikant niet beperkt tot jazz is ook op zijn tweede album 'Moon Of Ensor' terug te horen. Niet dat dit geen onvervalste jazz-cd is, dat is het wel degelijk, maar de manier waarop Deruytter zijn materiaal schrijft en vervolgens speelt, verraadt wel zijn eclectische stijl. Hij is een kleurrijke tenorsaxofonist met duidelijke roots in de stijl van iemand als Michael Brecker, die eveneens pop en jazz met elkaar in verbinding bracht. Dat hij eveneens een groot fan is van Stan Getz, verbaast ook niet als je deze cd hoort.

Bovengenoemde invloeden duiden er tevens op dat Deruytter een melodieus saxofonist is, die weliswaar kan scheuren en janken op zijn sax, maar wel altijd binnen de melodie blijft. Intussen swingt het wel de pan uit. Tenzij hij een blues speelt, want dan laat hij horen op een andere manier overweg te kunnen met emoties.

In pianist Eric Legnini heeft Deruytter een uitstekende kompaan gevonden, die hem en zijn bedoelingen perfect aanvoelt. Hij is in staat om met zijn trefzekere pianospel menig nummer de diepgang te geven die er nodig is. Bart De Nolf is als bassist een prima begeleider, die letterlijk menigmaal de goede snaar raakt en vooral zeer actief bijdraagt aan de sfeer van het album. En dan Peter Erskine. Hij voelt Deruytter eveneens perfect aan, ook al delen zij niet de lange ervaring die Deruytter wel heeft met Legnini en De Nolf, en zorgt op menig moment voor de juiste kruiden in dit gerecht.

In 'Left, Right?' leidt dit bijvoorbeeld tot een krachtig duet tussen drums en tenorsax. Beide spelen, elkaar afwisselend, prikkelende korte solo's, perfect getimed. Waarna Legnini een swingende solo speelt, met gevoel voor traditie. Met een krachtige en soepele aanslag wandelt hij over de toetsen. 'Lizzy’s Dream' laat horen dat Deruytter zich ook prima thuis voelt bij de ballad. Hij blaast hier een intens gevoelige, melancholieke partij.

Een hoogtepunt is ook 'Podgy Pooch'. Dit nummer verraadt nog het meest de diverse achtergrond van Deruytter. De funk is duidelijk hoorbaar in het staccato ritme. Deruytter blaast dit nummer op krachtig swingende wijze en scheurt aan het eind van het nummer net niet uit de bocht. Erkstines opzwepende drumsolo met veel esprit verhoogt de feestvreugde nog meer. 'Word To Babelina' laat vervolgens goed horen welke kwaliteiten De Nolf in huis heeft. Loom plukkend aan de bas is hij hier het perfecte gezelschap voor Legnini, die zijn bluesnoten uitstrooit. Voeg daarbij de spaarzame accenten van Erskine en het bed is gespreid voor een schurende, jankende bijdrage van Deruytter.

Labels:

(Ben Taffijn, 10.3.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.