Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Met Ada Rave naar extreme werelden
Ada Rave-Wilbert de Joode, zaterdag 14 februari 2015, Il Sole, Cantina, Groningen

"Wat verwacht je?" informeerde ik bij het meisje naast me op het bankje. "Hm, ja, moderne jazz," antwoordde ze. Dat was zacht uitgedrukt.

Ada Rave postmodern noemen vanwege haar extreme speelwijze zou haar tekort doen. Eerder is ze post-saxofoon. Ik bedoel, je mag aannemen dat de in Amsterdam wonende Argentijnse de sax-canon kent, van de H. Drie-eenheid (Hawkins-Young-Coltrane) tot de vernieuwers van na 1960. Met onbekende in Noorwegen opgenomen concertregistraties van Albert Ayler zou je haar ongetwijfeld een plezier doen.

Doch dat alles heeft ze in feite achter zich gelaten. Zoals we allemaal benieuwd zijn naar de universums die dwars door het ons (on)bekende heelal existeren, zo is Rave gretig naar de geluiden die haar sax nog meer kent. Dat gaat van het haast onhoorbaar zuchten van haar adem tot gereutel, gekrijs en geborrel. Zaken waarmee je het nobele saxofoonspel niet meteen associeert.

In de Cantina speelden Ada Rave en bassist Wilbert de Joode voor het eerst als duo samen (met pianiste Kaja Draksler vormen ze een trio). Afspraken waren er niet en vangnetten evenmin. God zegende de greep. Want Rave en De Joode zijn twee ras-improvisatoren. Dat betekent niet alleen dat ze goed naar elkaar luisteren, op elkaar reageren en anticiperen. Het houdt ook in, dat ze die specifieke taal spreken. Want ook een volledig 'vrije' speelwijze heeft haar regels en grammatica, hoe rudimentair en impliciet ook. Al spelende poogden de muzikanten een eenheid te vormen en dat lukte dus. Dat er volledig akoestisch gemusiceerd werd hielp ook.

Wanneer ze alt blies, liet de saxofoniste meer vocale elementen toe – maar dat kan toeval zijn geweest. Daardoor kreeg haar spel in ieder geval een narratieve dimensie. Met de bassist speelde ze plagend haasje-over en flitsend als Flappie trok ze haken door het speelveld. Met een metalen deksel langs de onderdelen van haar sax strijkend ontlokte Rave 'elektronisch' gefluit en gepiep aan haar toeter.

Deze door Robert Crumb getekende muzikante heeft een deur geopend naar een niet-Euclidische wereld. Om in ongelukkige beeldspraak te blijven: knappe kerel die deze doos van Pandora weer dicht krijgt.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 19.2.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.