Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Het begin van iets moois?

Lode Vercampt & Bram De Looze, zondag 21 december 2014, Opatuur, De Centrale, Gent

Opatuur nodigt op zondagavond in de bar van de Centrale te Gent geregeld duo's en trio's uit. Geluidsversterking is niet voorzien, want ook niet nodig in een compacte ruimte met een publiek dat vooral komt om te luisteren. De low profile-aanpak werkt voor veel muzikanten inspirerend. Ze zien soms in een concert bij Opatuur een mooie gelegenheid om een proefballonnetje op te laten. Later kunnen die experimenten uitgebreid worden tot grotere groepen, maar voor hetzelfde geld blijft het bij een eenmalige ontmoeting, hoe goed het concert ook geweest moge zijn. Welke kant het bij het duo van cellist Lode Vercampt en pianist Bram De Looze zal uitgaan, valt niet te zeggen en doet eigenlijk niet ter zake.

Bram De Looze had er nog maar net een tournee opzitten met Septych, zijn half NY/half Benelux septet met onder anderen drie blazers en twee Amerikaanse cellisten. Na een verblijf in New York kon je hem dit jaar in de lage landen aan het werk horen met het prikkelende LAB Trio en zette hij met een ander trio een aantal minder evidente standards volledig en eigenzinnig stijlvast naar zijn hand. Lode Vercampt kennen we dan weer als een cellist die met sprekend gemak pendelt tussen jazz, impro, klassiek en wereldmuziek. Met Bart Maris maakte hij de cd 'Krommekeer', een pareltje dat het ontdekken meer dan waard is. Voldoende om benieuwd te zijn naar de ontmoeting van deze twee zoekers.

Het concert begon met een pianolijntje, ergens tussen medium en traag tempo in, geen clusters, maar fijn gedetailleerd spel. Na enige tijd viel de cello in en kwam structuur in het stuk, ook omdat De Looze een paar akkoorden plaatste. Een pizzicato passage van Vercampt gaf het stuk opnieuw een andere kleur. In dit openingsnummer waarin de improvisatie de overhand had, namen ze de tijd om een verhaal te ontwikkelen in een stream of consciousness van noten. Naarmate het concert vorderde, kregen de composities de overhand of werd de structuur achter de dialogen meer en meer duidelijk. 'Ambiguous' bijvoorbeeld dreef op een grappige start/stop-pianolijn met geplukte bas, uh, cello.

Een compositie van de Canadese René Lussier - nog een muzikale zwerver - gaf Vercampt de kans om middels een gestreken motiefje hemels mooie horizonten in kaart te brengen. In het laatste nummer haalde De Looze boventonen uit de piano zonder de toetsen te beroeren maar door de snaren met een elektronische stemvork te manipuleren. Een aantal composities stonden de week voordien nog op de playlist van De Looze's Septych, maar met die grote bezetting vroeg het enige tijd om laag na laag te ontwikkelen. In dit duo waar het geluid minder gelaagd is, kon korter op de bal gespeeld worden. De manier waarop De Looze gedurende het concert impro, compositie en elementen uit de hedendaagse muziek gebruikte, dreef de muziek in sferen waarin Marilyn Crispell soms ook wel eens vertoeft en waarin Vercampt zich met al zijn muzikale bagage vermoedelijk ook thuisvoelt.

Vercampt-De Looze bij Opatuur, mogelijk het begin van iets moois, voor hetzelfde geld een eenmalige gebeurtenis, maar dan wel eentje om te koesteren.

Deze recensie verscheen eveneens op Jazz'Halo.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cedric Craps.

Labels:

(Iwein Van Malderen, 15.1.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.