Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
In de geest van Henri
Hans Verschoor-Jenne Meinema All Stars: Blije Biggetjes Voor De Wolf, zondag 28 december 2014, Pinakotheek Forma Aktua, Groningen

Alsof Henri de Wolf zelf, over het graf heen, de regie voerde. De informatieve, doch volstrekt onverstaanbare aankondigingen van trombonist Hans Verschoor. Het gammele karakter van het kwintet (een vluchtige repetitie en huppekee). Het bier dat reeds tijdens 'Blue Bossa' opraakte. En de triomfantelijke intocht van vers bier tijdens het laatste akkoord van 'Satin Doll', dat na Kenny Dorhams stuk werd gespeeld.

Henri de Wolf (1938-1986) was een Groninger kunstschilder, typograaf, galeriehouder en onruststoker. Hij was ook een fervent liefhebber van jazzmuziek en speelde twee à drie noten trompet. Dat ging dan zo: thuis oefende hij zich het leplazarus op een loopje, dat hij vervolgens tijdens een jamsessie ten gehore bracht. Alle aanwezige muzikanten en kenners waren er dan van overtuigd dat hier de nieuwe Fats Navarro was opgestaan – tot het loopje zijn beloop had gehad en roem- en vormloos in een krachteloos kreunen crepeerde.

Pinakotheek Forma Aktua, zijn uit 1983 daterende geesteskind, heeft 2015 tot Henri de Wolfjaar uitgeroepen. Op 1 januari 2016 zal het dertig jaar geleden zijn dat de kunstenaar overleed en dat werd zondag ingeluid met een optreden in de galerie door vijf muzikanten, die voor een deel nog met De Wolf hadden gespeeld. De muziek geurde naar mottenballen en ik stel me voor dat het sowieso een tricky combinatie is, trombone en altsax. Die alt werd bediend door Jenne Meinema, die zelf ook een jubeljaar instapt: hij zit 65 jaar in het vak. De tand des tijds heeft stevig in zijn spel gehapt. Het gehoor is niet meer wat het ooit was en ik stel me voor dat ook de longetjes een veer hebben moeten laten. Nochtans weerde de Harenaar zich stevig – zijn solo's waren kort, doch allerminst loos.

Toen de band Charlie Parkers 'Confirmation' inzette, kreeg de happening schier bijbelse proporties. Lammen wierpen hun krukken aan de kant, een indiaan voerde een pow wow uit, menig gewricht kraakte vervaarlijk en zo danste een selecte menigte temidden van grafiek en plastiek, schilderijen en beeldschermen alsof het leven ervan afhing. Zoals we weten zijn goede dansers zich te allen tijde bewust van hun coördinaten (plaats, snelheid en versnelling), zodat er niets van waarde sneuvelde. Behalve dan het bierrecord, dus.

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.1.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.