Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Vijay Iyer – 'Mutations' (ECM, 2014)

Opname: september 2013

Vijay Iyer heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een veelzijdig pianist en componist, die op een bijzondere wijze jazz en klassiek vermengd met de Indiase muziek die hij kent vanuit zijn achtergrond. Ook zijn laatste cd 'Mutations' is een goed voorbeeld van het vermengen van meerdere stijlen. In dit geval jazz en klassiek, al heeft dit album meer elementen van wat we voor het gemak aanduiden als klassiek dan van wat we meestal verstaan onder jazz. Dat maakt dit schijfje overigens niet minder interessant, integendeel.

De cd, de eerste van Vijay Iyer overigens bij het gerenommeerde ECM-label van Manfred Eicher, draait vooral om het stuk 'Mutations I – X'. Een stuk dat Vijay Iyer reeds in 2005 componeerde en dat nu pas op cd verschijnt. Het is een stuk voor piano, elektronica en strijkkwartet. In het voorwoord van de cd verwijst Iyer zelf naar de herkomst van het begrip mutaties: "incrementele, stochastische veranderingen in genetisch materiaal" en "deze tien co-existerende entiteiten zijn ofwel genetisch ofwel door een soort van symbiose onderling verbonden". Welnu, dat is te horen. De tien stukken zijn onderling verschillend, maar vormen absoluut een geheel. Soms is de sfeer weerbarstig, bijna dreigend, dan weer liefelijk of intens. De muziek doet soms sterk denken aan die van Michael Nyman, maar is donkerder en afwisselender en heeft af en toe ook zeker invloeden van componisten als Bela Bartók en Dimitri Sjostakovitsj.

Verder bevat 'Mutations' een drietal stukken voor solo piano, waarvan twee ondersteunt door elektronica. 'Spellbound And Sacrosant, Cowrie Shells And The Shimmering Sea', de openingstrack van de cd, dateert reeds van 1995 en staat ook op Iyers eerste album 'Memorophilia'. Het is een zoekend, klassiek aandoend stuk, met een mooie mix tussen de akkoorden en stiltes die de spanning verhogen. Het is een serie aanzetten tot een melodie, maar het blijft abstract. Het stuk is daarmee weliswaar niet erg toegankelijk, maar wel boeiend. 'Vuln, Part 2' daarentegen is melodieuzer, mede door de puls van de elektronica op de achtergrond. Het doet me bij tijd en wijle denken aan iemand als Bugge Wesseltoft, die pianospel eveneens vaak combineert met elektronica. Maar ook Keith Jarrett is nooit ver weg. Het laatste stuk, tevens het laatste op de cd, 'When We’re Gone' is weer veel meer jazz. Beide stukken dateren overigens uit 2013.

Al met al is 'Mutations' een rijk album, dat zijn schoonheid pas ontvouwt na meerdere keren luisteren. Het leent zich tevens prima voor de komende maanden bij de open haard en de kaarsen.

Deze recensie verschijnt ook op
Nieuwe Noten.

Meer horen?
Klik hier om via het submenu 'Music' te luisteren naar 'Mutation VII: Kernel'.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.9.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.