Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Van ambachtelijke kwaliteit
Laughing Bastards & Dans Dans, zondag 1 juni 2014, Ham Sessions, Gent

Ham Sessions is een kleinschalig festival dat jaarlijks plaatsvindt in de stadstuin van Michel Mast (saxofonist bij onder andere Flat Earth Society en Wofo), op een steenworp van het Sint-Jacobsplein te Gent. De Ham Sessions verhouden zich tot een gewoon festival zoals vlees van de slager om de hoek tot voorverpakt vlees uit een warenhuis; het is een festival op mensenmaat, waar muziekliefhebbers, buren en kennissen van de heer des huizes een gevarieerd en gekruid programma voorgeschoteld krijgen, zonder veel poeha en met een ongedwongen charme gepresenteerd.

Michel Mast kon zijn eigen tuinfestivalletje zelf op gang schieten met The Laughing Bastards. Op het repertoire de muziek van het Jimmy Giuffre Trio van eind jaren vijftig, met ondere andere 'Gotta Dance' en 'The Train And The River'. Bastaardmuziek, waarbij folk- en bluesinvloeden de jazz kwamen bevlekken en dit alles uiterst relaxed gebracht, music for cocktailbars, maar met te veel kwaliteit om camp te zijn. Niet toevallig stond ook 'Lawns' van Carla Bley op het programma, nog zo'n componiste van indringende niemendalletjes. De bezetting was identiek aan die van het Giuffre Trio, ware het niet dat Mast uitsluitend (en uitstekend) tenorsax speelde en Lander Gyselinck als drummer werd toegevoegd aan het trio. Gezien de muziek zat Gyselinck minder op de voorgrond dan we van hem gewoon zijn, maar hij wist toch een aardige draai aan de muziek te geven. De relatief onbekende Jan-Sebestiaan Degyter verraste op gitaar en klonk allesbehalve als een kloon van Jim Hall, de gitarist van het originele Giuffre Trio. Bassist Nils Vermeulen kweet zich voorbeeldig van zijn taak.

Na de licht verteerbare en fijne opener was het tijd voor iets stevigere kost. Dans Dans speelde ook bastaardmuziek, maar dan met de volumeknop naar rechts gedraaid. De sound en de gedrevenheid waren die van een rockband, de muzikale opbouw en solo's refereerden naar de jazz. In 'Yesterday Is Here' van Tom Waits klonk iets van 'The House Of The Rising Sun' door, en dat lag heus niet alleen aan de gebruikte akkoorden. De song baadde in een Americania-sfeer zoals Daniel Lanois die wel eens durft neer te zetten. In 'The Sicilian Clan' hoorde ik dan weer iets van Piazolla doorklinken - of was mijn hoofd al helemaal beneveld? Ornette Colemans 'Mothers Of The Veil' klonk alsof het onder handen genomen werd door Cream. Bassist Frederic Leynn speelde efficiënt, drummer Steven Cassiers hield alles in ritmisch juiste banen, hier en daar het vuur nog wat oppokend, en gitarist Bert Dockx klonk als een kruisbestuiving tussen Sonny Sharrock, Bill Frisell en Marc Ribot. Vooraf wist ik niet wat te verwachten en vreesde iets tussen jazz en rock dat mogelijks te veel in een vrijblijvende jam zou uitmonden. Niks van dat: solo's die er toe deden, gevarieerd repertoire met een knappe keuze van geleend materiaal, filmische thema's afgewisseld met power play... We zijn fan. Nu nog leren dansen op die muziek.

Deze recensie verscheen ook op Jazz'Halo.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Iwein Van Malderen, 11.6.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.