Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Motor City overwoekerd
'Grand River Crossing: Motown And Motor City Inspirations', door Geri Allen, zaterdag 24 mei 2014, Stedelijke Muziekschool Groningen

Motown, dat is eigenlijk een beetje aan mij voorbijgegaan. Ik vond het maar oppervlakkige muziek, veel minder swingend en indringend dan wat er op Atlantic uitkwam, of Stax. Nee, het ware geloof vond je bij Ray Charles. Er waren wel uitzonderingen, zoals de destijds reeds archaïsche jumpsaxofonist en zanger Jr. Walker. En ik denk dat het singletje 'Fingertips Pt. 1 en 2' van pianowonder Little Stevie Wonder nog wel ergens op zolder te vinden is.

Vandaar dat het recital 'Grand River Crossing: Motown And Motor City Inspirations' van pianiste Geri Allen voor mij geen feest der herkenning werd. Één dingetje van Michael Jackson kwam me bekend voor – maar voor de rest? The Jackson Five of The Three Jacksons, mij kon mevrouw Allen alles wijsmaken.

Voor een deel had dat ook met haar aanpak te maken. De pianiste (die voor het eerst sinds de Jazzmarathon van 1990 in Groningen optrad) speelde niet keurig themaatje, improvisatie, themaatje. Ze had ervoor gekozen haar bronnen zorgvuldig te camoufleren met wilde vegetatie, waaruit dan gaandeweg het originele materiaal werd losgekapt. Dat werkte heel goed in het openingsnummer, Thelonious Monks 'Epistrophy'. Daarvan herkende je de basnoten het eerst. Langzaam ontvouwde het thema zich, heel organisch. De overvloedige arpeggio's en andere barokke versieringen, die op zich fel contrasteerden met Monks eigen Spartaanse aanpak, verleenden het nummer een orkestraal karakter. Daarmee verwees Allen impliciet naar de versie uit 1942 van de bigband van trompettist Cootie Williams, de eerste die Monks composities op de lessenaars had staan. 'Epistrophy' was zijn herkenningsmelodie – Williams nam het nummer zes jaar vóór Monk zelf op.

Maar dat Motownspul dus. Ik maak me sterk dat ook (labelbaas) Berry Gordy's artiesten zelf moeite hadden gehad hun hits te herkennen. Of Holland/Dozier/Holland, de hofleveranciers van Motown.

Geri Allen liet maar weinig lucht toe in haar meanderende improvisaties. Notenclusters dreven als supermoleculen door de zaal van de Muziekschool. Op het album 'Embraced' werd Cecil Taylor, de avant-garde pianoprins van de jaren zestig en zeventig, ooit ongemakkelijk gepaard aan Mary Lou Williams, het boegbeeld van de jazzvrouwen van een generatie eerder. Welnu, Geri Allen klonk als (CT + MLW): 2. Ze sloot haar optreden af met haar versie van Williams' 'Roll ’Em'. Ha, dat soort toffe boogies kwam niet van de lopende band rollen daar in Hitsville USA. "Boogie? Bubblegum!", bepaalde baas Berry bars.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 2.6.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.