Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Spontane improvisaties van drie grootmeesters
John Dikeman, William Parker & Hamid Drake, vrijdag 2 mei 2014, Grand Theatre, Groningen

Dat is toch het verschil. Een klassiek ensemble studeert uren en uren op een compositie voordat het ermee op een podium gaat staan. Een popgroep in zekere zin ook. In de vrijere jazz ontmoeten drie muzikanten elkaar op een vliegveld of een station, ze gaan een hapje eten en 's avonds presenteren ze dan twee keer een uur spontane improvisaties, die ook nog eens klinken als klokken.

Dat was dus het geval bij John Dikeman, William Parker en Hamid Drake - saxofoons, bas en drums respectievelijk. In het kader van het Amsterdamse Doek Festival waren Parker en Drake, die wel eerder met elkaar hadden gespeeld, naar Nederland gehaald en hier gekoppeld aan de in de hoofdstad wonende Amerikaan. Groningen beleefde de première van het trio.

Dikeman speelt free jazz van het zangerige soort. Denk eerder aan Albert Ayler dan aan Peter Brötzmann. Dat gaat in spanningsbogen van wisselende lengte, waarbij hij diep voorover en achterover buigt. Zo besef je ook waarom hij blootsvoets optreedt en zijn tenen rood heeft gelakt. Dat is natuurlijk opdat hij zich te allen tijde kan oriënteren, hoe snel hij ook zwaait en in welk kwadrant van het geluidsuniversum hij zich ook bevindt.

Het trio speelt muziek met een hoog octaangehalte – of is hier JP-8 in het spel? Het discours ontrolt zich in stream-of-consciousness structuren, waarbij er dermate goed naar elkaar wordt geluisterd, gereageerd en geanticipeerd, dat er welhaast sprake moet zijn van een gedeeld bewustzijn. Hocus pocus, zeker, hooggeacht publiek.

William Parker stuwt en stuurt, Hamid Drake husselt vijf à vijfhonderd dansritmes door elkaar en ziet kans, op een basisgroove nog snel even diverse ritmische bouwseltjes te metselen. Daarbij valt op hoe gelijkwaardig zijn trommels klinken. Zijn slagwerk noodt eenieder naar het feest – en een beetje opschieten, graag. Sommige van zijn patronen hoorden we voor het eerst op het legendarische album 'Free Jazz' van Ornette Colemans dubbelkwartet.

Parkers solo's verraden affiniteit met volksmuziek uit niet nader gespecificeerde bergachtige streken. Heel mooi is een duet met Drake, waarbij die laatste met zijn vingers roffelt en de vingers van de bassist op de bovenkant van de hals trommelen. Hij is sowieso iemand die alle geluidjes kent die zich in welke uithoek ook van zijn instrument bevinden.

Dikeman heeft een lekkere vette sound, met name op de tenor. Wanneer de inspiratie onverhoopt dreigt weg te ebben, tovert de saxofonist gewoon een nieuw riffje tevoorschijn, dat vervolgens alle permutaties ondergaat die je je kunt voorstellen. Plus die je je niet kunt voorstellen, niet te vergeten.

'Het leven is te kort!' lijkt het motto van deze vrije vogels te zijn.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Maarten van de Ven, 13.5.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.