Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Happy people

Kenny Garrett Quintet, donderdag 8 mei 2014, Bimhuis, Amsterdam

In 1981 deed Kenny Garrett zijn eerste optreden in het Bimhuis. Fit en jong van lijf en geest betreedt hij vandaag het podium om een uitverkochte zaal flink wakker te swingen en naar hogere sferen te voeren. Met hun kenmerkende geluid, geïnspireerd en vol overgave, loodsen Garrett en zijn groep het publiek naar cross-over van postbop, salsa, gospel en funk. Het Bimhuis verandert gaandeweg in een swingende kerk en uiteindelijk in een funky danspaleis. Het Kenny Garrett Quintet musiceert als een ronkende machinerie met een warm kloppend hart.

In een opzwepend tempo begint het concert met breed uitgesponnen versies van onder andere 'Boogety Boogety', 'J Mac' en ander werk van 'Seeds From The Underground', Garretts voorlaatste album uit 2012. Ook nieuwere stukken van 'Pushing The World Away', dat in 2013 werd uitgebracht, worden gespeeld. Beide albums zijn absolute aanraders.

Garrett neemt flink de tijd om zijn nummers neer te zetten. In een voortdurend extatische opbouw en met een enorme variatie in kleur en klank etaleert Garrett zijn kenmerkende toon en energieke stijl. Met veel noten - nooit te veel - vloeien zijn improvisaties soepel, onvermoeibaar en meeslepend uit zijn alt- en sopraansax. Thema's blijven goed herkenbaar en zijn nooit ver weg. Alles valt voortdurend op zijn plaats.

Dat Garrett een bewonderaar is van McCoy Tyner blijkt uit de stuwende kracht in de postbop-georiënteerde stukken. Percussief en symfonisch aangezet desintegreren en sneuvelen tunes, waarna ze worden gefileerd tot op het bot. Uit de ruwe massa van atonale oerklanken wordt in grote gebaren teruggeschakeld naar de oorspronkelijke thema's.

Een ander kenmerkend element in sommige stukken vormen de vocalises, die vooral door percussionist Rudy Bird worden gezongen. Zijn zang geeft een lyrische touch aan op gospel geïnspireerde frases. Er ontstaat een mystieke sfeer die doet denken aan Deodato en Donald Byrd. En Garrett gaat nog wat stapjes verder. Zijn ingetogen en ijle lijnen op sopraansax verstillen tot een sobere meditatie en roepen een beeld op van reciterende monniken. Die ijle klank hier lijkt geïnspireerd op het spel John Handy.

De ritmesectie heeft een gedienstige rol, maar bas, piano en drums krijgen genoeg ruimte om te excelleren in contrastrijke solo's. Pianist Vernell Brown heeft een krachtige aanslag en zweept de groep steeds flink op. Ritmisch, vol soul en funk, rijgt hij forse blokakkoorden aan elkaar, waardoor hij in extase lijkt te exploderen. Bassist Corcoran Holt volgt zijn eigen spoor. Met zijn spel heeft hij een sterk melodische en lyrische inbreng. Zijn bas zingt. Hij varieert fraai in repeterende akkoordpatronen en geplukte of gestreken motieven. Drummer McClenty Hunter geeft stuwende accenten en domineert nooit. Zijn korte solo's zijn droog en broeierig.

Het Kenny Garrett Quintet speelt gretig de avond vol in twee lange sets, die beide vijf kwartier duren. Na deze gulle inzet blijkt er voldoende energie over te zijn voor de absolute climax waarmee dit concert wordt afgesloten. Opperstalmeester Garrett en zijn muzikanten slepen de zaal mee in een opzwepende funky groove. Aarzelend, maar met steeds meer overgave begeeft het publiek zich naar de dansvloer om zich met 'Happy People' te laten inpakken in een weldadig bruisend spektakel. De muziek lijkt nooit meer te zullen stoppen. Tot ver na twaalven neemt Kenny de tijd om wat na te praten en zich met ieder die dat wil te laten fotograferen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Unknown, 21.5.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.