Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
VIP's van Randstad tot Madrid

Young VIPs Tour 2014: Miguel Rodriguez Kwintet + Floris van der Vlugt & Windkracht 7, vrijdag 14 maart 2014, Grand Theatre, Groningen

Wanneer we de in bepaalde kringen gewilde, wat gemakzuchtige popjazz buiten beschouwing laten, kunnen we de laatste jaren twee belangrijke trends in de jazz casu quo de improvisatiemuziek onderscheiden. Opmerkelijk zijn de herleving van de vrijere jazz, veertig jaar na dato, en de tendens tot globalisering van de muziek.

Van die eerste trend, de vrije impro, was bij deze lichting van de Young VIP's weinig te merken. De Young VIP's zijn, zoals wellicht bekend is, twee jonge bands die de Vereniging van Improvisatiepodia elk jaar selecteert en laat touren. Maar het kwintet van pianist Miguel Rodriguez klutste inderdaad vrolijke Spaanse klanken door zijn straight-ahead jazzaanpak. Het resultaat smaakte naar Chick Corea. Rodriguez is begiftigd met uitzonderlijk lenige vingers, waarmee hij de snelste loopjes vlekkeloos tot een goed einde brengt ('Up Jumped Spring'), maar ook een verstilde ballad als 'Be My Love' weet te bezielen. Bij hem is die hit uit 1950 niet de dwingende smeekbede van een Mario Lanza, maar een bezonken, aarzelende gedachte. Alsof je, sprakeloos van verliefdheid, alleen maar kunt denken: alsjeblieft, alsjeblieft, houd van mij. In harmonisch opzicht is het nummer trouwens niet eens zo eenvoudig.

In andere selecties speelde, zoals gezegd, de muziek uit het geboorteland van de Madrileen een grotere rol. "Het woord flamenco gebruik ik eigenlijk liever niet – maar dit is het wel," sprak hij met een zekere terughoudendheid en gaf vervolgens het woord aan vocaliste Maria Marin. Haar gepassioneerde zang, met de bijbehorende pathetische mimiek, transporteerde de Groninger zaal moeiteloos naar La Estación de Los Porches. In dit kader werkte een Iberische versie in 6/8 van Fats Wallers 'Jitterbug Waltz' eveneens prima. Met handklappen van de zangeres en percussionist Francesco Rubeis kreeg de evergreen een aangename wirwar van ritmische structuren. Dit bandje zou ik wel eens in een meer informele situatie willen meemaken.

Het goeddeels Amsterdamse Windkracht 7 van saxofonist Floris van der Vlugt tapte uit een ander vaatje. Met de blazers-vierschaar, variërend van basklarinettist Joris Roelofs tot sopraansaxofonist Van der Vlugt, beschikt de band over een rijk kleurenpalet. Voeg daarbij de prominente gitaar van Reinier Baas en het plaatje is bijna compleet. Bijna: de sterke ritme-as van Baas en basgitarist Mark Haanstra mag niet onvermeld blijven. En dan is daar ook nog Jamie Peet, een kittig drummertje (nou ja, toch nog bijna 1 meter 90), dat de lessen van Max Roach en Billy Higgins ter harte heeft genomen en als een diesel doordendert.

In het eerste nummer, 'Sticks And Stones', niet van Titus Turner, maar van Morris Kliphuis, zaten de blazers net een fractie achter de ritmesectie, wat een mooi laid-back effect opleverde. Kliphuis was hier overigens vervangen door Joeri de Vente, in het dagelijks leven hoornist van De Volharding. Zoals ook Katharina Thomson had afgezegd en plaats had gemaakt voor Roelofs. Leider Van der Vlugt tenslotte viel op de altsax op door zijn rijpe, volle geluid in het laag.

Labels:

(Eddy Determeyer, 20.3.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.