Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Saskia Laroo trapt vrouwenserie af
Saskia Laroo & Warren Byrd, zondag 16 februari 2014, Le Petit Théâtre, Groningen

Op de bank voor me zit een moeder met twee koters. Ma zit haar iPhone te bestuderen, de kids kijken hun ogen uit. Want op het podium staat een vrouw in een gouden jurkje die trompet speelt en altsax en die zo nu en dan een paar regels zingt. Haar begeleider op de piano is een zwarte man, die een week eerder nog in het ziekenhuis lag voor een heupoperatie. Vandaar dat hij ook geen bongo's speelt – die zou hij tussen zijn knieën moeten klemmen. Maar de piano behandelt hij er niet minder krachtig om en hij zingt al even ferm en sonoor. Elk moment verwacht ik dat hij in een emotioneel 'He Never Said A Mumblin’ Word' à la Roland Hayes gaat uitbarsten. Want het is per slot van rekening ook een beetje zondagmiddag.

Het optreden van het duo Saskia Laroo-Warren Byrd was het eerste in een serie 'Vrouwen in de Jazz', die de stichting Jazz In Groningen samen met het Petit Théâtre op touw heeft gezet. Dat zaaltje is een soort alkoof in het grotere Platform Theater. Met een mannetje of dertig is de ruimte goed gevuld. Elke vrijdag waren daar al sessies; ook de nieuwe serie lijkt een gemoedelijke aangelegenheid te gaan worden. Ook al daar de artiesten aanraakbaar zijn: wanneer je op de voorste rij je benen comfortabel uit zou strekken, was de kans niet denkbeeldig dat de trompettiste er over zou struikelen.

De laatste keer dat ik Laroo zag was ze omgord door doosjes en draadjes waarmee ze haar sound naar believen kon manipuleren. Thans was haar geluid naakt – een Harmon demper was haar enige middel om veranderingen aan te brengen. De intonatieproblemen die haar gedurende de eerste twee nummers parten speelden, waren overigens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ook de eigen nummers van de artiesten ademden een bebopsfeer. 'Why Not Me?' van Byrd had ook door Gigi Gryce geschreven kunnen zijn. De overige originals klonken eveneens als halfvergeten Amerikaanse standards. Doordat het slagwerk ontbrak kreeg de muziek meer lucht, een meer open karakter met frequente tempoloze passages. Dat nam niet weg dat Laroo zich voor haar werkje 'Modification' tot de in het publiek aanwezige percussionist Pape Seck richtte: "Misschien kun je er even een beat onderdouwen." Gelukkig stond er een conga op het podium en had Seck zijn okónkolo bij zich, een kleine batátrommel. En als scatzanger deed hij niet onder voor Warren Byrd.

Sinds twee jaar speelt Saskia Laroo, in het voetspoor van Benny Carter, ook altsaxofoon. Dat gaat haar heel aardig af en in Monks 'Mysterioso' was haar samenspel met de pianist voorbeeldig. Die laatste legde nog even uit waarom jazzmuzikanten over het algemeen slecht worden betaald ("niet hier, hoor," verduidelijkte Laroo haastig). Uit hersenscans van improviserende pianisten is gebleken dat hun activiteiten treffend lijken op wat dromers beleven. "Wij verdienen ons geld dus met dromen," concludeerde de Amerikaan.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 2.3.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.