Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Erk, Erker, Erkst
Mete Erker, Bert van Erk & Steve Altenberg , donderdag 28 november 2013, Jazzcafé Alto, Groningen

Heel vreemd. Om de een of andere reden staan de maandelijkse optredens van bassist Bert van Erk met zijn gasten in Alto altijd garant voor topervaringen. Voor een deel zal dat liggen aan de gezellige (om niet te zeggen knusse) ambiance, de voortreffelijke droge akoestiek en de aanwezige ouwe jongens en meisjes krentenbrood. Maar de keuze voor eersteklas gastmusici die een liefde voor Ellington, Monk en de blues gemeen hebben, is misschien toch wel doorslaggevend.

Neem het jongste optreden van Van Erk met saxofonist Mete Erker en slagwerker Steve 'Erkst' Altenberg. Het trio zat vanaf noot één als gegoten. In 'Played Twice' liet Erker meteen horen dat de sopraansaxofoon bij hem in goede handen is. Hij heeft een lenig geluid en stopt veel energie in zijn lijnen. Die lijnen kan hij bewust onderbreken, dat je denkt: vooruit jongen, het gaat toch pomtadiedeliebaba? Dat, denk ik, komt omdat Erker het nodige aan de verbeelding van de luisteraar over wil laten. Ook op de tenor, zijn hoofdinstrument, bezit de Arnhemmer een ongeborstelde sound, die in feite nauwelijks strookt met het huidige conservatoriumschoonheidsideaal van zoveel mogelijk nootjes per seconde.

Een eerst hoogtepunt kwam voorbij in een blues van saxofonist John Coltrane (waarvan niemand de titel wist, terwijl toch de fine fleur van het Groninger jazzprofessoraat aanwezig was. Niemand!) Enfin, Van Erk en Altenberg schitterden hier in een spannend en uiterst muzikaal duet. Die laatste verkeerde kennelijk in topvorm, sloeg voortdurend prachtige combinaties, verkeerde qua timing al even consequent op het scherp van de snede, keerde in de bossanova-hit 'Insensatez' de beat naar believen om en gaf ons een staaltje van zijn Tito Puente-inborst.

In het nummer '1000', een eigen compositie van Mete Erker, gebeurde waar we stiekem op hadden zitten hopen. Het trio stootte op het magische trillingsgetal waarbij de kritische anti-gravitatiekracht wordt bereikt. Even maar, maar even goed een spectaculaire ervaring.

Uiteraard heb ik de rest van de nacht doorgebracht met het doorspitten van mijn Coltrane-archieven, op zoek naar de verloren blues. Lauw loene! En precies op dit moment mailt Bert van Erk dat het 'Lonnie’s Lament' was. Mooi niet, Bert.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 6.12.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.