Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Compromisloze improvisaties bij Trolleybus

zaterdagnacht 7/8 september 2013, Cantina, Groningen

In de sport is het een bekend verschijnsel. Als een atleet erin slaagt, hoger dan anderhalve meter te springen (ik noem maar wat; misschien zijn ze inmiddels al hoger) zul je zien dat nog datzelfde seizoen zeven sporters in andere werelddelen erin slagen, hoger dan 1.50 m te komen.

In de muziek is het niet anders. Tien jaar lang hikten jazzmuzikanten tegen volledig vrije improvisatie aan, maar toen een handjevol drieste geesten eenmaal zover was, was het hek van de dam. Anno 2013 zul je dan ook geen bezoekers meer geschokt en schreiend weg zien lopen bij een concert van improvisatiemuziek. Integendeel: de overwegend jeugdige aanwezigen in het keldertje aan de Groninger X-straat keken geboeid en geamuseerd toe hoe sopraansaxofonist Yedo Gibson zijn 'People In The Toilet' uitvoerde, borrelend en gorgelend in een bakje water. Een soort kruising van 'Water Music' (Händel) en 'I’m Forever Blowing Bubbles' (Kenbrovin/Kellette), maar dan grondig door elkaar gevloeid. De aandacht verslapte zelfs niet toen de leider van Trolleybus het water met zeer zachte en zeer hoge boventonen toefluisterde.

De set was van A tot Z gevuld met compromisloze improvisaties. Dat begon met een expositie van abstracte soundscapes, opgebouwd uit gestreken contrabasfiguren (Renato Ferreira), luidkeels rechtstreeks op de snaren gehamerde pianoclusters (Nora Mulder) en het bescheiden geluid van de sopraankleppen van Gibson. Vervolgens nam Ferreira de tenorsax ter hand, sprak profetisch "all my reeds are broken" en produceerde geluidsbrokken die duidelijk maakten dat zijn instrument niet van een ordentelijk amalgaam van koper en tin was vervaardigd, doch van 100% graniet.

De band liet het geluid van een stuk een paar keer uitsterven, zodat slechts het gemurmureer van de aanwezigen in het aanpalende barretje doordrong tot de concertruimte. 'People In The Other Room' doopte Gibson de improvisatie dan ook – het was duidelijk dat de prietpraat ("volgende maand GVD al m'n eerste tentamen!") hem hinderde bij het vormgeven van zijn eigen spektakel.

Van slechts één stuk bestond een partituur, die Nora Mulder op haar mobieltje had staan. Daartoe gespte Mulder een accordeon op haar bovenbenen, aangezien ze als pianiste volgens eigen zeggen de trekzak niet beheerste en bewoog ze de balg volgens de aanwijzingen op het schermpje heen en weer. Dat leverde een alleszins overzichtelijk opus op, dat opgedragen was aan actrice Famke Janssen, beter bekend als Xenia Onatopp – wat dan weer Georgisch schijnt te zijn voor 'dodelijke dijen'. Het was in ieder geval een stuk veiliger dan haar pianospel, aangezien de toonkunstenaresse daarbij de neiging vertoonde, de noten op en neer springend te accentueren, het gegeven dat het plafond slechts 1.90 m hoog is negerend.

Labels:

(Eddy Determeyer, 16.9.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.