|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Droom werd deceptie Keith Jarrett Trio, donderdag 4 juli 2013, De Doelen, Rotterdam Keith Jarrett bezoekt ons land slechts sporadisch en dus is het bijzonder om een optreden van hem bij te kunnen wonen. Maar eerlijk gezegd richt ik mij niet zo vaak tot zijn muziek. Hij is een getalenteerde en eigenzinnige pianist, met een rijk en uniek muzikaal palet. Jarrett staat dan ook hoog genoteerd op mijn lijstje van absolute favorieten. Anderzijds zijn er nog zo veel andere interessante musici aan wie je vergelijkbare kwalificaties kunt toekennen. Als je zijn muziek goed tot je wilt laten doordringen, vergt dat bovendien een zekere inspanning. Toen ik een maand geleden toch besloot om à 84 euro een kaart voor dit concert te bestellen, raakte ik alsnog in een lichte extase. Keith Jarrett (68) komt optreden in Nederland! Nu drong het goed tot me door. Ik had een paar weken de tijd om naar het concert toe te leven, dus dook ik in Jarretts indrukwekkende discografie en verdiepte mij in zijn muzikale levensloop. Ik liep helemaal warm. Yes, niet eerder had ik een kans gegrepen om hem live te gaan bewonderen en daar zou nu dan toch verandering in komen! De dag was daar. Ruim op tijd ging ik met mijn metgezel op pad. Om klokslag 18.30 uur liepen we de Rotterdamse muziektempel binnen, de plek waar ons anderhalf uur later echte magie gewaar zou worden. Toch...? Helaas ging er iets hopeloos mis bij dit concert van Keith Jarrett. Het gedroomde hoogtepunt werd een ontluisterend technisch debacle, want de afregeling van de zaalversterking was afgrijselijk. Geconcentreerd en ontspannen luisteren, laat staan genieten, was onmogelijk. Na het eerste stuk keek ik mijn buren grimassend aan. Bij de soundcheck was er even iets misgegaan, maar dat zouden de technici nu direct gaan herstellen. Geen centje pijn. Jarrett sprong zelf geërgerd op, gebarend en zich beklagend over de slechte akoestiek. Het kwam niet goed en de gedroomde avond werd een grote deceptie. De zaal leek op een sponzige massa, waarin elke noot werd achtervolgd door galm. Daarnaast was het geluid schel en blikkerig, ondefinieerbaar en bovenal onaanvaardbaar. De bekkens van Jack DeJohnette (70) klonken veel te hard, de piano bijna volledig overstemmend en de baslijnen van Gary Peacock (78) verdwenen in een vormloze brei. Het loont dan ook nauwelijks de moeite om hier dieper in te gaan op de muzikale intenties tijdens deze avond. Ik realiseer me goed dat waarneming van geluid iets puur persoonlijks is en dat je heftig kunt debatteren over mooi en lelijk. Mijn waarneming gaat hier echter over gebrekkigheid en niet over esthetiek. Het is onvoorstelbaar dat North Sea Jazz (het concert maakt deel uit van 'opwarmfestival' North Sea Round Town) zich permitteert om het publiek en deze grote musici zo te verwaarlozen. Meer dan pijnlijk. Thuisgekomen koester ik de schitterende ECM-opnamen meer dan ooit en realiseer me dat ik de bestede tijd en de gemaakte kosten voor dit concert ook had kunnen aanwenden voor de aanschaf en het beluisteren van vijf of zes van deze, mij nog onbekende, meesterlijk geregistreerde live-albums. Labels: concert (Unknown, 13.7.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
