Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Stomen in De Smederij

Ellister van der Molen Quartet, dinsdag 4 juni 2013, De Smederij, Groningen

Dat is toch het grote verschil met zo ongeveer alle andere soorten muziek. Ik bedoel, je kunt een stel willekeurige popmuzikanten bij elkaar zetten en met een beetje mazzel spelen ze een min of meer coherent bluesje in C. Maar plaats een paar door de wol geverfde jazzmusici op een podium en het volgende moment heb je een vuurvast orkest dat speelt alsof het al jaren on the road is, compleet met achtergrondfiguurtjes en spatgelijke breaks.

Dat was tegen het einde van het optreden van het Ellister van der Molen Quartet aan de orde in De Smederij. Toen voegden Kurt Weiss (trompet), Dave Glasser (altsax) en Ruben Hein (piano) zich bij de band en flitste er een magische vonk. De muzikanten inspireerden elkaar en het publiek – en vice versa. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een even intense en feestelijke performance zag en hoorde.

Weiss, die vooral naam heeft als arrangeur en dirigent van zo'n beetje alle Nederlandse top-bigbands, was in De Smederij een fel boppende trompettist die zijn soli speelde met het vormgevoel eigen aan een componist. Indrukwekkender nog kwam zijn kameraad Glasser voor de dag. David is voormalig sideman van de orkesten van Illinois Jacquet en Count Basie en voor zover Clark Terry nog van zich laat horen, is hij ook daar van de partij. Hij bezit een diep, gelooid geluid dat van heel ijl tot verstikkend laag imponeert. Alsof Oliver Nelson persoonlijk in hem is neergedaald. Op een gegeven moment nam zijn interactie met het publiek bijna genante vormen aan.

Ondanks een spaarzame linkerhand maakte Ruben Hein gebruik van het complete toetsenbord. In 'Stompin’ At The Savoy' swingde hij als de spreekwoordelijke tierelier en daarnaast legde hij spaarzame akkoordjes en accentjes neer voor de blazers. Inmiddels is Ellister van der Molen een van Nederlands beste swing- en boptrompettisten. Ze heeft haar geluid voor 100% onder controle en vult een song als 'I’m Old Fashioned' (een statement, zo leek het) tot in alle hoeken en gaten. Haar knetterende vibrato deed in het aan het Haagse café De Pater opgedragen 'Places Like P' zowaar denken aan Clifford Brown en diens discipelen, Lee Morgan voorop.

Haar pianist Jeremy Manasia kent ze van het Koninklijk Conservatorium, waar beiden in de jaren negentig studeerden. Inmiddels is Manasia zelf docent aan de Manhattan School of Music. Zijn solo in 'I’m Old Fashioned' deelde hij mooi in drieën: een uitweiding over het thema, een serie harmonische variaties en oplossingen, en een gedeelte in blokakkoorden. In 'The Kicker' bracht hij het adagium van saxofonist Charlie Parker - 'just looking for the pretty notes' - in de praktijk. Echt alle kanten ging het op in 'Be Bop', waarbij de pianist bijna verdwaalde in een nerveus netwerk van weggetjes en sluiproutes.

"Doodzonde dat er geen opnamen zijn gemaakt," merkte een buurman terecht op.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

(Eddy Determeyer, 17.6.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.