Cd
eBraam - '3' (BBB, 2013)
Opname: 2012

Waar het Wurli Trio ophield, gaat het drietal eBraam verder. Pianist Michiel Braam ontpopt zich op de nieuwste cd van zijn hernoemde trio met bassist Pieter Douma en drummer Dirk-Peter Kölsch als een rock-keyboardist met compulsieve improvisatieneigingen en voegt daarmee een spannend hoofdstuk toe aan zijn toch al verbazingwekkende muzikale escapades. Hij moet de behoefte hebben gevoeld om een zekere afstand te nemen van zijn eigen idioom; niet dat hij zichzelf als orkestleider of improvisator in creatieve zin aan banden legde, maar directheid, efficiency en fysieke beleving zijn in de hedendaagse jazz nu eenmaal minder rijkelijk voorradig dan in een rockband. Want anders kunnen we eBraam eigenlijk niet noemen, hoe graag we de etiketten ook willen vermijden. En tja, als je met een bassist als Pieter Douma in zee gaat, weet je eigenlijk dat je vroeg of laat bij de rock uitkomt (laat de groepsnaam Blowbeat wellicht nog bellen rinkelen?).

Ergens heeft Braam deze overgave aan de geneugten van de rockmuziek zelf aangekondigd. In het recente verleden werd er in het magistrale Hybrid Tentet bij tijd en wijle al heftig dreunend ritmisch tekeer gegaan en het Wurli Trio is met zijn puntige en hechte jazzrock de directe voorloper. Wars van elke poging om hip te zijn, roept de muziek van eBraam associaties op met mythische namen uit vervlogen tijden, waarbij Soft Machine zich alleen al door de naam van het album het meest opdringt: '3' refereert opzichtig aan 'Third', een van de meesterwerken van de Britten. Bovendien wordt er een prachtige versie van het nummer 'A Certain Kind' van Soft Machine-bassist Hugh Hopper gespeeld; dit stond dan weer niet op 'Third', maar op het eerste album van de groep.

In de muziek van eBraam weerklinken ook nog andere echo's. Het heeft iets provocerends als het trio zonder de neus dicht te knijpen een duik neemt in de hoogtijperiode van de progressieve rock en orgelexercities in de stijl van pakweg Keith Emerson ('Triad') of ruimtelijke symfonische constructies even gemakkelijk uit de mouw schudt als de high potentials van Gentle Giant. Alsof Braam persoonlijk de morele banvloek opheft, die sinds het begin van de punkwave keer op keer over de meer complexe rockmuziek is uitgesproken.

Toch is deze muziek geen sentimental journey naar de vroege jaren zeventig, dat wordt bij meer intensief onderzoek wel duidelijk. De onderhuidse, complexe groove van veel nummers is daarvoor te dominant, een compositorisch aspect dat - enkele uitzonderingen daargelaten - in veel klassieke symfonisch getinte rock nog niet echt ontwikkeld was. Hierdoor, en ook door het intense, maar tegelijk geïmproviseerd overkomende samenspel, houdt de muziek iets luchtigs en licht opruiends, en weerspiegelt zo toch weer helemaal de naar dwarse ironie neigende geest van Michiel Braam.

Meer horen?
Op de website van Michiel Braam kun je fragmenten van deze cd horen. Klik

Labels: cd

(Unknown, 3.4.13) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.