Cd
Christian Lillingers Grund – 'First Reason' (Clean Feed, 2009)
Opname: 21-22 mei 2008

Drummer Christian Lillinger is wat we in Vlaanderen een 'figuur' noemen. Net als binnen andere muziekgenres heb je ook binnen de jazz vertegenwoordigers die net dat ietsje meer hebben: een dominante persoonlijkheid, een excentrieke tic of het vermogen om in alle contexten de aandacht naar zich toe te rekken. Hoewel Lillinger nog geen dertig is, is hij al jarenlang zo'n figuur: een flamboyante, soms wat theatrale percussionist die, zonder de focus uit het oog te verliezen, voor een extra dimensie zorgt. Met een rebelse insteek en een op en neer zwiepende rock-'n-rollkuif.

Lillinger was amper afgestudeerd of hij speelde al met enkele groten van de Duitse improvisatie zoals Gunther 'Baby' Sommer (een leermeester), Ernst-Ludwig Petrowsky, Rudi Mahall en Rolf Kühn (als lid van diens fabuleuze Tri-O). Zelf leidde hij al snel het toepasselijk genaamde Hyperactive Kid. Dat hij echter veel meer is dan een opvallende showman bewees hij met 'First Reason', zijn eerste album als leider. De bezetting met twee bassisten (Robert Landfermann en Jonas Westergaard) en rietblazers (Tobias Delius en Wanja Slavin) is op zich al opmerkelijk, maar dan krijg je ook nog eens een paar gastbijdrages van Joachim Kühn (broer van...) en moet je vaststellen dat het gros van de composities van de drummer komt.

Die bewaart er een bijzonder mooi evenwicht mee tussen vrijere, naar abstractie neigende verkenningen met een sterkere rol voor texturen en ontwrichte dialoog (de drie 'Grund'-stukken), maar soms ook een bijzonder geslaagd evenwicht van vrij traditionele jazz met wat modernere insteek. Zo wordt meteen heel fraai geopend met 'Pfranz', dat erg soepel en dansend voortglijdt, ondanks de prominentie van de bassen. De saxen flemen, er zijn fraaie en melodieuze stukken ingelast en Lillinger kan hier en daar hyperkinetische bijdragen leveren, zonder dat ze al te veel gaan domineren (luister hoe hij zelfs onder die gezapige saxlijnen steeds onrustig kliederend in de weer blijft).

Elders is het vooral de variatie die opvalt: soms staan de bassen centraal ('The Heron'), al dan niet vergezeld van zacht aangeblazen rieten ('Feldarbeit'), maar op andere momenten mag er al iets meer energie uit de kast gehaald worden, zoals in het wat schizofrene 'Patient', dat bruisend samenspel van klarinetten afwisselt met stukjes introverte klankexpressie. En dan heb je nog een prachtig stuk als 'Shape', dat lijkt te verwijzen naar de Ornette Coleman van 'Tomorrow Is The Question', en het langere, door Kühn bijgedragen 'Platform': een verleidende, maar strak in de hand gehouden compositie met woelig wentelend saxwerk.

Voor wie Lillinger al live aan het werk zag, komt 'First Reason' misschien als een verrassing. Het lijkt allemaal wat subtieler en misschien ingetogener dan je zou verwachten. Of misschien betekent dat juist dat de concertenergie van de man de aandacht afleidt van zijn kwaliteiten als bandleider en componist. Wat het ook is: Lillinger behoort ongetwijfeld tot een van de boeiendste Europese percussionisten die we de laatste tijd aan het werk hoorden en een boeiende carrière lijkt dan ook vanzelfsprekend. Iets om naar uit te kijken.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Guy Peters, 12.4.13) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.