Cd
Zapp 4 – 'We Suck Young Blood' (Challenge Records, 2012)
Opname: juni 2012

De zesde cd van het strijkkwartet Zapp 4 is volledig gewijd aan de muziek van de Engelse rockgroep Radiohead. Dat klinkt naar 'Zapp 4 speelt covers van Radiohead-songs', maar niets is minder waar. Hoe kun je als strijkkwartet ook in de buurt komen van deze tamelijk compromisloze Britten, die wat betreft podiumdramatiek en intensiteit sinds hun doorbraak met het album 'OK Computer' (1997) nieuwe maatstaven hebben gezet. Het leuke is: Zapp 4 doet dat met 'We Suck Young Blood' ook, maar dan op een ander level.

Radiohead - dat zijn bezwerende en gedragen intro's, dikke akkoorden, orgiastische uitbarstingen, muziek waarachter vaak een existentiële pijn schuilgaat, ook als de tonen zacht en omfloerst zijn. Dit heeft de groep gemeen met grootheden als bijvoorbeeld The Doors en - waarom ook niet - Johnny Cash. Zapp 4 heeft nu ten opzichte van Radiohead zelf het voordeel dat het aan geen enkel rockidioom gebonden is en vanuit de distantie heel andere lagen en sferen uit de muziek kan distilleren.

Bij het opnieuw ensceneren ofwel adapteren van het bronmateriaal lijkt Zapp 4 over een onuitputtelijke fantasie te beschikken. Meteen aan het begin van de cd is het al raak. Waar bij Radiohead de song 'The Daily Mail' door zware koperblazers haast uit zijn voegen barst (inderdaad, ook naar 'Atom Heart Mother' geluisterd), komt Zapp 4 met een uitgekiend gearrangeerde pastorale voor de dag, die slepend en intiem begint, maar gaandeweg via steeds scherpere accenten van binnenuit gaat gloeien. Zo krijgt de melancholieke grondtoon een manische felheid. Hiermee zijn we dus na enkele minuten al bij de essentie van Radiohead aanbeland. Dat gevoel bekruipt je eigenlijk in ieder nummer; de gebruikte muzikale middelen kunnen totaal afwijkend zijn, de impact en de werking komen dicht bij elkaar in de buurt.

Van een bijna pijnlijke schoonheid is 'Paranoid Android', een nummer uit de late jaren negentig, waarmee Radiohead nog in de nadagen van de grunge leek te verkeren. Zapp 4 kiest in deze inktzwarte rocksong voor desolate motieven, waar ook Astor Piazzolla voor had kunnen tekenen en verlegt zo subtiel het perspectief naar een ander muzikaal klimaat. Iets vergelijkbaars gebeurt in 'Give Up The Ghost', waarin met de hulp van percussionist Afra Mussawissade oriëntaals wiegende ritmes ontstaan.

Niet toevallig is Radiohead een groep die enorm van perspectiefwisselingen houdt, ingrijpende, al of niet aangekondigde overgangen naar een intenser dynamisch niveau, een verdichting van de ritmiek en een veelkleurige wall of sound. Hier gaat Zapp 4 creatief mee om; een strijkkwartet kan het natuurlijk nooit in de decibellen gaan zoeken. Maar als het moet (en bij Radiohead moet het vaak), schakelen de strijkers eensgezind over op extreem hoekig en heftig samenspel, waarmee een cadans wordt bereikt die op een even overtuigende manier voor spanning, suspense en opwinding zorgt.

Een mooi voorbeeld is de titelsong 'We Suck Young Blood', een nocturne die de sfeer van een mistig kerkhof oproept. Ter verhoging van de dramatiek worden de vibrerende viooltonen aangevuld met hol klinkende zanglijnen, een prachtige vondst. En ook hier laten de strijkers van Zapp 4 na een abrupte overgang horen dat ze in de wereld der strijkkwartetten een unieke plaats innemen; ze zetten met een onverbiddelijkheid rock riffs neer, die zonder weerga zijn.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Unknown, 26.2.13) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.