|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Passies blijven goeddeels onderhuids Trio Dino Saluzzi/Anja Lechner/Felix Saluzzi, zaterdag 24 maart 2012, Paradox, Tilburg Het mooie aan de programmering van jazzpodia, zoals Paradox, is de enorme variatie aan muzikale belevenissen per seizoen. Deze week zelfs in extremis. De zaal toont daags voor het optreden van Dino Saluzzi, bij de onstuimige jam van de groep Rudder, nog zwart van het volk door het massaal toegestroomde jonge jazzpubliek. Op deze avond, bij de uitgeschreven en milde muziek van de bandoneonlegende, is het wederom stijf uitverkocht, maar dit keer met veel oudere jongeren. Van meet af aan is duidelijk dat de leden van het trio een langdurige samenwerkingsrelatie met elkaar onderhouden. Saxofonist Felix Saluzzi voelt van nature aan welke kant zijn broer met de muziek op wil gaan. De band met de in Duitsland geboren cellist Anja Lechner is bijna even intens. De onderlinge samenwerking is al in 1998 begonnen in het Rosamunde Quartet. Het Dino Saluzzi Trio brengt, in een zeer kort optreden, gelijkmatige muziek waarin Argentijnse folkloristische traditie samenvloeit met klassieke constructies. Naast zijn delicate, melancholieke spel probeert de zichtbaar vermoeide Dino Saluzzi, nauwelijks verstaanbaar in woord en gebaar, de verschillende stijlen van het bandoneonspel toe te lichten. Ondanks zijn innemendheid blijkt dit vergeefse moeite. De uitzonderlijk lange balg van het instrument wordt door menig bespeler op de knie 'gebroken' om zeer felle accenten te krijgen. Deze techniek wordt door Saluzzi nauwelijks gebruikt. Zijn spel, de spaarzame toevoegingen van de saxofonist/klarinettist en het empathische samenspel met Lechner moeten het hebben van de onderhuidse geladenheid. De vervlechting van de door lucht aangedreven bandoneon en de snaren van de cello zorgen voor één unieke stem. De muziek is ontegenzeggelijk mooi, maar wordt gedragen door (te) kleine nuances en het zoete, soulvolle geluid van de bandoneon kent een statig en voorspelbaar tempo. De spontane interacties blijven uit, waardoor de zorgvuldig gekoesterde geheimen, angsten en verlangens, die het onherbergzame landelijke Argentinië in zich draagt, voor een belangrijk deel verborgen blijven. Geen pieken of dalen, maar een constante rust, die misschien wel niet meer past in deze tijd. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven. Labels: concert (Louis Obbens, 11.4.12) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
