Cd
Toots Thielemans - 'Yesterday & Today' (Out Of The Blue, 2012)
Opnamen: 1946-2001

Of producer Cees Schrama doelbewust een zo divers mogelijk album heeft willen samenstellen, weet ik niet. Het resultaat loopt in stilistisch en kwalitatief opzicht in ieder geval uiteen van naïef en bedenkelijk tot subliem en geraffineerd.

Het mooie is natuurlijk, dat zo'n beetje de hele carrière van den Toots op twee volgepakte schijfjes is geëtaleerd. Van swingopnamen uit 1946 met het saxofoonorkest van trompettist Robert de Kers tot een registratie met zijn vaste toetsenspeler Kenny Werner, anno 2001. Op die allereerste track, een heftig swingende 'Jazz Band Ball' (niet te verwarren met het oudere 'At The Jazz Band Ball'), laat Thielemans al horen dat hij ergens tussen Django Reinhardt en Charlie Christian staat. Net als die eerste evolueerde hij al snel richting bebop. Heeft hij in 1949 Bill De Arango en Billy Bauer al gehoord? Vermoedelijk wel, getuige 'Crazy Bop' en 'It Had To Be “Bird”', twee eigen composities.

Voor de jazzliefhebbers is de eerste cd sowieso het meest belangwekkend. Op het tweede schijfje slaan de filmthema's toe met alle ellende van dien. In de in 1950 in Stockholm geregistreerde 'Nalen Boogie' horen we Thielemans voor het eerst op harmonica en - ondanks sporen van Larry Adler - is duidelijk dat hij hier reeds tot de wereldtop behoort. 'Dynamite' is een typisch jaren 50-niemendalletje dat je terugvoert naar zo'n roerloze zondagmiddag op een Roomse kostschool in het zuiden des lands. Achteraf misschien wel grappig, maar destijds – brrr! Nee, dan roept het eveneens instrumentale 'The Cuckoo In The Clock' betere herinneringen aan diezelfde fifties op, met tekstdichter en zanger Johnny Mercer die dat liedje op zijn onnavolgbare wijze vertolkte.

De twee tracks met het kwintet van pianist George Shearing worden gekenmerkt door ijzersterk samenspel en in 'Hot Toddy' horen we Toots voor de eerste keer unisono meeneuriën met zijn gitaarsolo. 'Melancholic Harmonica' uit 1965 profeteert het nakende filmwerk, maar van 'Oh! Suzanna' (daterend uit 1848) van drie jaar later weet Thielemans een hip en swingend opus te maken.

Hilarisch is het country & westernnummer 'Mr. Nashville', met vioolveteraan Svend Asmussen, compleet met wah-wah pedaal. Van hoestekstschrijver Jeroen de Valk leer ik dat het nummer 'Chump Change', een typisch bigband-fusiongeval uit de jaren zeventig, meer dan vier decennia is gebruikt als herkenningsmelodie van 'Langs De Lijn', een sportprogramma als ik mij niet vergis. Voor mij was het nieuw.

Met 'There Is No Greater Love' presenteert de Belgische baron zich zoals de luisteraars van het betreurde progamma Tros Sesjun zich hem herinneren. Geconcentreerd en speels tegelijkertijd, intens samenwerkend met pianist Rob Franken, een van Thielemans' favorieten.

De tweede cd bevat ook twee solo's van de gitarist. In 'The Slickest Man In Town' zingt hij een soort cartooneske nonsenssong. Indrukwekkender in zijn eenvoud is 'Black Beauty', een Ellington-beauty uit 1927, naar verluidt gecomponeerd naar aanleiding van de dood van zangeres Florence Mills, de 'Queen of Happiness', een collega uit de Cotton Club.

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 22.4.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.