Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Eén optreden, twee gezichten
The Cookers, 25 februari 2012, Bimhuis

De naam van dit 'all-star-light' ensemble is zonder twijfel geïnspireerd op het livealbum 'The Night Of The Cookers' (Blue Note) uit 1965. De trompettisten Freddie Hubbard en Lee Morgan zijn de meedogenloze virtuozen uit het hardbop-tijdperk. Zij worden bijgestaan door de altijd onderschatte James Spaulding op altsaxofoon/fluit en een ritmesectie bestaande uit pianist Harold Mabern, bassist Larry Ridley, drummer Pete La Roca en congaspeler Big Black. Niet het album als zodanig, maar de ode aan de hardbop moet leidend geweest in deze naamkeuze. Initiator en leider van het ensemble is trompettist Davis Weiss. De band bestaat verder uit muzikanten die bij legendarische hardbop-bandleiders hun sporen verdiend hebben in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Inmiddels heeft ieder bandlid van The Cookers zelf groepen geleid en beschikken zij allen over een uniek instrumenteel geluid.

De jazzveteranen spelen, verdeeld over twee sets, maar liefst tweeënhalf uur vol. Voor een groot deel is dit geslaagd te noemen. Hardbop is het antwoord op de cool jazz en mengt bebop met rhythm-and-blues. The Cookers weten de hippe moderne muziek van weleer, die als licht experimenteel, optimistisch en geestdriftig te karakteriseren is, door bevlogen spel te evenaren. De repertoirekeuze en de spelwijze is strak verbonden aan de stijl van de originele composities.

In de eerste set pakt dit wonderbaarlijk goed uit. Na een aarzelend begin draait de band langzaam warm in 'Carpra Black', een midtempo stuk van Billy Harper, door toedoen van diens soulvolle saxofoonuitbarsting. Geleidelijk neemt de spelvreugde onder aanvoering van een genadeloos drummende Billy Hart toe. De blazers blinken niet alleen individueel uit, maar vormen ook onderling een mooi contrast. David Weiss, uitgebalanceerd en technisch, en de meer risicovolle Eddie Henderson, temperamentvol en glansrijk. Het spel van altsaxofonist Craig Handy weet de spanningsvolle, enthousiaste en vurige soli van Harper adequaat te becommentariëren met een lichtere touch, in een effectvolle, onderdrukte emotie. Door de ingenieuze baslijnen wordt ook de overpeinzing gevonden, in 'Peacemaker' van Cecil McBee. Op de wals-funkklassieker 'Croquet Ballet' volgt de imposante uptempo afsluiter 'The Core', van de hand van Hubbard. Doorgewinterde solisten geven blijk met variatie en nieuwe arrangementen bekende thema's sprankelend over het voetlicht te brengen.

Na de pauze speelt de band nog een uur. Na een lome blues volgen twee nieuwe, matige composities en een ellenlange drumsolo. Het solistisch gehalte van de blazers wordt meer en meer een obligate aangelegenheid. De lang uitsponnen thema's worden zodoende een blok aan het been. De tweede set wordt enigszins gered door een hartverwarmende versie van Wayne Shorters overbekende 'Free For All', waarin Hart de opzwepende en beukende rol van Blakey met verve overneemt. Eens temeer is gebleken dat dosering een element der kunsten is. Wanneer de Cookers na anderhalf uur besloten zouden hebben het optreden - na een toegift - te beëindigen, waren de meeste toehoorders met een voldaan gevoel huiswaarts gekeerd. Wordt in het eerste deel door samenhangend spel en door het vermijden van hardbop-clichés de passie en uitdaging nog gevonden, in het tweede bedrijf blijkt juist uit het uitblijven hiervan dat ruim tweeënhalf hardbop-idioom te veel van het goede is.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Louis Obbens, 4.3.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.