Cd
Philip Catherine - 'Plays Cole Porter' (Challenge, 2011)
Opname: 13 & 14 juni 2010

Een van de beste opnamen van 2011 was ongetwijfeld meestergitarist Philip Catherine's ode aan Cole Porter, wiens vele bijdragen aan het American Songbook ongeëvenaard zijn in charme en precisie. Zoals alle grote jazzmusici is Catherine een meester in het vertellen van een verhaal door middel van zijn instrument en zodoende is de keuze voor Broadway-liedjes niet onlogisch. Het siert de gitarist dat hij niet enkel is gegaan voor de grote hits, maar ook koos voor de net iets minder kapot gespeelde stukken uit Porters repertoire. Deze blijken in Catherine's handen even gracieus als hun bekendere tegenhangers; het is onmogelijk niet de verwantschap tussen de componist en zijn uitvoerder te voelen.

Hoogtepunten op deze plaat zijn lastig te kiezen, maar alleen omdat het er zo veel zijn. Tijdens 'In The Still Of The Night' krijgt Catherine, ooit door Mingus geprezen als de 'Jonge Django', volop de kans deze bijnaam te bevestigen. Voortgestuwd door een zeer smaakvol stuwende ritmesectie (Philippe Aerts en Martijn Vink), danst de gitarist over de akkoorden in een lichtvoetigheid die alleen hemzelf toekomt. Een stemmige uitvoering van het ooit zeer risquée 'Let’s Do It (Let’s Fall In Love)', die langzaam opbloeit naar een soort shuffle-tempo, blijkt een gouden greep om een ietwat bejaard liedje nieuw leven in te blazen.

Het absolute meesterstuk echter is 'Ev’ry Time We Say Goodbye'. Waar zoals gezegd Catherine ervoor gekozen heeft om bijvoorbeeld 'I Get A Kick Out Of You' en 'I Got You Under My Skin' over te slaan, was hij zo verstandig de parel van Porters repertoire een grondige uitvoering te geven. Moeiteloos slaagt hij erin de vele eigenaardigheden van dit nummer, zoals de vrij statische melodie met zijn acht of negen herhalingen van dezelfde noot, om te toveren tot iets heel natuurlijks. Daarbij wordt hij geholpen door het feit dat eenieder met een liefde voor jazz dit nummer moeiteloos meezingt en dus instinctief weet waar de gitarist-als-zanger zich bevindt. Dit neemt echter niet weg dat de timing, de rust en het begrip van de muziek volledig de verdienste van de gitarist zijn. Dat hij vrijwel niet soleert maakt niet uit, want de melodie omspelen is bij iets van deze schoonheid vaak genoeg. Immers, alleen een genie als Porter kon op het idee komen om de zin 'There’s no lovesong finer, but how strange the change, from major to minor' ook daadwerkelijk te begeleiden met die akkoordwisseling. Zulke muziek vraagt om genegenheid. Catherine's versie bruist hiervan.

Aanstaande vrijdag treedt Philip Catherine met dit programma op in

Labels: cd

(Sybren Renema, 11.3.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.