Cd-box
Kris Defoort Trio - 'Live In Bruges'
Kris Defoort Solo - 'Live In Tokyo'
Defoort-Turner-Thys-Black - 'New Sound Plaza' (W.E.R.F., 2012)
Opnamen: november 2011 / december 2010 / september 2002 / augustus 2003

W.E.R.F., het jazzlabel van kunstencentrum De Werf in Brugge, viert het bereiken van de honderdste cd-uitgave met een boxje waarin drie albums van pianist/componist Kris Defoort zijn samengebracht. Twee van de albums, een trio-cd en een solo-cd, zijn nieuw; de derde cd, met kwartetwerk, is een heruitgave van 'New Sound Plaza', een album uit 2002.

Van de drie albums bevalt het 'oudje' mij eigenlijk het best. Hierop komt de veelzijdigheid van Defoort als componist het volst tot haar recht, en wordt er mijns inziens het meest geïnspireerd muziek gemaakt. Defoort heet een avant-garde componist te zijn, maar zeker op het kwartetalbum komt hij op mij eerder over als een postmoderne kameleon. Er zijn momenten van spaarzaamheid die aan de klassieke componist Webern doen denken, maar ook momenten met een hoog popgehalte, waarvoor Defoort zich graag laat helpen door de slagkracht van drummer Jim Black, die op zijn beurt voortjaagt in het diepe spoor dat bassist Nicolas Thys voor hem heeft getrokken. En wat te denken van 'De Roze Roos', het stuk dat als uitsmijter van het album dient: een zuiver stuk minimal music à la Philip Glass.

Ook het trio-album, 'Live In Bruges', is bepaald gevarieerd, maar het materiaal vind ik persoonlijk minder sterk. Het album biedt een bont allegaartje van The Bad Plus-achtige extremiteiten, drum 'n' bass-passages, verstilde stukken waarin geen drang vooruit is te bespeuren, en rode-draadthema's die aardig zijn, maar nou ook weer niet zo aardig dat ze de moeite waard zijn om als rode draad te dienen, en dat dan dus toch doen. Spaarzame hoogtepunten zijn voor mij 'Bebop Dreams', waarvan het dartel dissonerende pianothema je boxen uitspat, en 'Laughin’ Away', dat echt zo heftig klinkt als een mateloze lachbui.

Meer eenheid straalt de soloplaat 'Live In Tokyo' uit. Veel harmonische vondsten, een meditatieve atmosfeer die soms richting 'The Köln Concert' van Keith Jarrett gaat, maar ook zeer levendige momenten, zoals aan het begin van Monks 'Reflections', met een humoristisch stukje atonale stride. Trouwens, over atonaliteit gesproken, dat ingrediënt valt ook op in sommige van de meditatieve stukken. Daarin maakt Defoort zijn Japanse publiek soms plotseling wakker met een atonale eruptie. Persoonlijk vind ik dat hoekige schakelen tussen tonaal en atonaal nogal een zwaktebod. Het heeft voor mij iets van 'kijk mij eens durven', van épater le bourgeois. Want wat is er verder de muzikale functie van, zo plotseling, vanuit het niets? Het is zo zwart-wit gedacht. Terwijl er zoveel schakeringen tussen tonaal en atonaal bestaan, bijvoorbeeld in de vorm van outside spelen.

A mixed bag, deze jubileumbox van De Werf. Er is veel op te beleven, maar het is niet alles goud wat er blinkt. Wel uitstekend opgenomen, en ook het mooie art work zal de liefhebbers van Kris Defoort wel blij maken. Maar hoe gul De Werf bij haar eigen feestje ook uitpakt met deze speciale jubileumuitgave, het blijft een paard waarvan ik het gebit met de nodige bezorgdheid blijf inspecteren.

Meer horen?
Via de

Labels: cd

(Paul van den Belt, 30.3.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.