Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Brederode stelt zich bescheiden op in 'Post Scriptum'
vrijdag 27 januari 2012, Paradox, Tilburg

Tijdens dit concert werd je als het ware uit je stoel gelicht en meegevoerd langs kleurrijke, muzikale ontwerpen. De zogenaamde 'soundscapes'. Je belandde pas weer met beide benen op de grond nadat de laatste noot gevallen was. Het is waar: pianist Wolfert Brederode musiceert vanuit een onconventionele klankbeleving en moet wel haast een rijke fantasie hebben. Hij en zijn flankerende topmaten vertelden boeiende verhalen in verschillende bedrijven. Bezien vanuit een eigen idioom, maar steeds met een gezamenlijk doel als uitgangspunt.

Klarinettist Claudio Puntin nam het voortouw. De stukken leken om hem heen te zijn gearrangeerd. Door zijn opvallende blaastechniek, waarmee hij lucht laat circuleren, ontstonden unieke klanknuances. En met het warme geluid van zijn basklarinet vormde hij heerlijke, droefgeestige melodielijnen, waarmee hij eenieder wist te betoveren. Maar daarnaast was hij ook baldadig en wist hij te shockeren met snerpende en tegendraadse klanken. Vaak met hulp van een effectenpaneel, waar hij overigens zeker niet overdadig mee was; hij wist het op de juiste momenten en op relevante wijze in te zetten.

Voor Brederode zelf lijkt stilte en eenvoud een essentieel gegeven. Met schijnbaar simpele noten en melodielijnen creëert hij lyriek, waarmee hij zijn uniciteit waarborgt. Hierdoor toonde hij zich een prima tegenpool voor Puntin en omfloerste hij het gehele klankenpalet met zijn luchthartige spel. Toch was zijn opstelling zeer bescheiden te noemen; hij had zeker meer van zichzelf mogen laten zien. En daar was genoeg gelegenheid voor in de soms erg lange lijnen van de composities. Overigens lag juist daar een belangrijke taak voor bassist Mats Eilertsen, hij was de stabiele en bindende factor met zijn inspirerende spel.

Drummer Samuel Rohrer is een verhaal apart. Hij identificeert zich door zijn tomeloze energie en melodieuze ritmiek. Soms krachtig en opzwepend, dan weer fijnzinnig en haast dichterlijk. Het was soms veel, want hij vulde op en in, maar het leek haast alsof hij piano speelde op zijn drumkit.

En dan was daar het speeldoosje. Zo'n klein dingetje, weet je wel, dat we vroeger voor onze kleine kinderen kochten en wat je ergens op moet leggen om als klankbord te fungeren, met een draaizwengeltje. Nou, dat speeldoosje speelde een cruciale rol. Het begon op de kam van de contrabas van Eilertsen om daarna via de drumkit van Rohrer te belanden bij Puntin. Laatstgenoemde creëerde een haast surrealistische sfeer door het onder een microfoon te leggen en er langzaam aan te draaien, terwijl hij er summiere geluidseffecten op losliet. Dat was buitengewoon mooi.

Helaas was over het gehele concert genomen de uitstraling van de heren muzikanten dodelijk serieus. En waarom? Het leek alsof ze opgesloten zaten in een cocon. Op een enkele uitzondering na was er nauwelijks sprake van enige zichtbare inleving of synergie op het podium. Dit deed verder niets af aan de kwaliteit van de muziek, maar iets meer openheid en interactie zou de betrokkenheid van het publiek zeer zeker vergroten en de toegankelijkheid voor een jonger en breder jazzpubliek kunnen verhogen. En dat verdient deze muziek zeker.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Donata van de Ven, 1.2.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.