Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Bik Bent Braam geëxplodeerd
Bik Bent Braam met programma 'Exit', zaterdag 28 januari 2012, Grand Theater, Groningen

Dat nu ook pianist, componist en bandleider Michiel Braam de handdoek in de ring heeft geworpen is een veeg teken. Jarenlang genoot zijn Bik Bent financiële ondersteuning door de rijksoverheid, maar de subsidies zijn inmiddels dermate geslonken, dat het niet langer mogelijk is deze dertien topmuzikanten bij elkaar te houden.

Voor de afscheidstournee die tot en met 12 februari loopt, heeft Braam een aantal stukken geschreven zonder einde en een aantal zonder begin. Bovendien verwijderde de componist de noten C, E en G, die immers toch slechts tot vertrouwde moederakkoorden aanleiding zouden geven. Soms simpelweg door ze uit te gummen. Zijn musici, die altijd al een ongeëvenaarde vrijheid genoten, moesten zelf maar zien daar wat van te bakken.

Dat lukte vanzelfsprekend heel aardig. Sommige stukken zonder einde, zoals het pointillistische 'Attention Beatle Dandruff' (zo verstond ik het althans; in werkelijkheid bleek het 'Attn. Peter van Drub' te heten, ook een sterke titel), gingen heel voorspelbaar als de spreekwoordelijke nachtkaars uit. Een solo stierf gewoon af en dat was het dan.

Op de een of andere manier werkte het omgekeerd beter. 'A Sponsor Ex' begon met een verstilde pianosolo met Satie-aspiraties. Op een gegeven moment ging slagwerker Michael Vatcher daar doorheen zitten kraken, onhoorbaar aanvankelijk, maar allengs storender. Ongeveer zoals een dikke mevrouw in het zeteltje voor je kan kraken, wat erger wordt als je daar eenmaal op gaat letten. Het slot van het stuk kon geen groter contrast opleveren; dat was krachtig en vastberaden, alle muzikanten bliezen zich de longen uit de lijven.

Soms klapte een stuk midden in een solo radicaal om. In 'We Have A Pretzel' (nee hoor: 'Be Ever Pregnant') blies trombonist Wolter Wierbos zo'n scharniersolo. Dat was wel een beetje kenmerkend voor de aanpak: een compositie begint coherent, in een bepaald idioom, om al snel tot kettingbotsingen en Brownse bewegingen te vervallen.

Braam heeft overigens geen voorkeur voor een bepaald idioom: seriële muziek, minimal, jaren twintig vaudeville, 1970 free jazz, cut-up technieken, alles is bruikbaar. Maar: nadrukkelijk géén bigband-swing. Terwijl dat met deze muzikanten toch een koud kunstje zou zijn. Te koud misschien? (Wedden dat die gasten in het busje onderweg naar huis te gek gaan op Lionel Hampton?) Bij de Bik Bent Braam is de swing altijd aan de stugge kant. Overigens was dat in het verleden anders – toen citeerde de componist wel degelijk uit de bigband-canon.

De leider zet op een gegeven moment een soort James P. Johnson-ballad in, maar zodra je 'Teach Me Tonight' of 'I’ve Grown Accustomed To Her Face' meent te herkennen, tettert het orkest daar weer dwars doorheen. Alsof het wil zeggen: 'Bwââh, dáár hebben we nou even helemaal geen zin in.' Zoals componist Igor Stravinsky met zijn 'Ebony Concerto' een soort opengewerkte tekening van een jazzorkest presenteerde, zo laat ook Braam zijn Bik Bent met sardonisch plezier exploderen. Een waardige Exit.

Klik hier voor foto's van dit concert door Maarten Jan Rieder.

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.2.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.