Cd
Ron van Stratum - 'Swingin’ In The Swamp' (Mons Records, 2010)

Limburg, dan denk je tegenwoordig aan onthaasten, kinderen die spelend door een bergweide zonder koeienstront rennen, een Toscaanse pizza en dat alles zomaar twee uurtjes onder de rook van de Randstad vandaan, een beeld waarbij je niet meteen denkt aan jazzrock waarvan je uit je dak gaat.

Drummer Ron van Stratum, geestelijke vader van 'Swingin’ In The Swamp' maalt daar niet om. Zijn leven is ritme, zijn huis, zijn auto; zelfs als hij met de ogen knippert, hoor je de klik, val je in de groove, wordt alles dynamisch. Kaarsrecht legt hij variant op variant op de mat. Ontspannen leunt hij in zijn technisch en beheerst spel achterover. 'Swingin’ In The Swamp' is geen typisch streekproduct, integendeel: het is fusion/jazz/funk van de bovenste plank, dat zo uit New York of Los Angeles had kunnen komen. Knalt gewoon mijn Tiedtke-speakers uit. De mix is van Van Stratum zelf, ondersteund door Emiel van Egdom, het product is gemasterd in de VS door Scot Kinsey.

Feest. Dat is de eerste gedachte, wanneer deze cd in de speler draait. 'Zawinizm' klinkt vet, 'Sunrise At The Pyramids' is mooi mystiek neergezet. 'Round Trip' lijkt me een heerlijk nummer om live te zien. De verzorgde ritmische opbouw ontbreekt in geen enkel nummer; de basis blijft strak, terwijl diverse druktemakers uit hun dak gaan.

Ondanks of dankzij de vele opnames in thuisstudio's klinkt de cd evenwichtig. Eigenlijk een mooi bewijs van het nieuwe opnemen. Ieder verzorgt zijn deel thuis. Natuurlijk ontbrandt de discussie: te technisch en te weinig mogelijkheden voor chemie, ten opzichte van lekker in trainingspak of pyjama in spelen, de chemie komt via skype, en zit opgesloten in de muziek. Hard, dat is de tweede gedachte. 'Swingin’ In The Swamp' is geen doorsnee bankzitter voor een zwijmel avondje.

Technisch worden er heel wat noten geproduceerd en Van Stratum heeft behoorlijk wat internationale musici om zich vergaart om het ook echt tot een drukbezocht feest te maken. Return To Forever is ook zo'n associatie en dat mag in deze toch wel een compliment zijn. Tempo. Strak, geen gelul, the feel is sowieso aan techniek onderhevig, maar gaat niet verloren, integendeel. Fraai voorbeeld hiervan is 'Mind The Mosquitos'. Hier wandelen diverse stijlfiguren hand in hand. Het plezier, de technische vaardigheid en de ontdekkingstocht druipen ervan af.

Opvallend is de klank van de zessnarige bas, gespeeld door Roman Korolik. Een wereldklank. Van Stratum, als menner van deze stal wilde paarden, gebruikt alles waar je maar mee kunt rammelen of op kunt slaan, maar dan in volkomen beheersing. Dat allemaal in een concept dat hij – perfectionist, percussionist - op de mat legt. Het feest houdt aan en gaat door, de hele cd lang. Solisten Peter Hermesdorf, Andy Middelton, Sam Vloemans gaan om de beurt stevig uit hun dak op sax en trompet, en de piano's, Moogs en aanverwante keyboards van Jim Beard, Wilbert Kivits en Mike Roelofs rennen om het hardst.

Kent deze cd dan geen rust? Dat is nou net het gekke. De zaak is zo strak ingespeeld, dat je op het puntje van je stoel blijft luisteren; tenminste als het je lukt om te blijven zitten. Loeihard heb ik 'm afgedraaid. Het is inderdaad een feest; eindelijk eens een eigentijds jazzproduct uit Limburg dat de concurrentie aan kan en klinkt als een Amerikaanse tiet. Uiteindelijk duiken ze allemaal over elkaar heen; snerpende gitaren, Moogs, jazzy stuff en ga zo maar door. Gewoon luisteren, genieten en alle lof voor die man met dat drumstel in het hart. Voor zijn spel en voor deze vet coole 'Swingin’ In The Swamp'.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Jo Dautzenberg, 1.2.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.