Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Festival
Rabo Jazzfestival Heerde hecht verankerd
vrijdag 4 november 2011, Dorpshuis, Heerde

Gedijen jazzfestivals op het platteland beter dan in de grote stad? In een plaats als Den Haag verdwijnen ze, de een na de ander, maar buiten de brandhaarden lijken ze beter stand te houden, niet zelden tientallen jaren.

Het Rabo Jazzfestival Heerde was vorig jaar aan zijn 35ste editie toe. Ooit begonnen als een optreden van de Vale Ouwe Swingers ter gelegenheid van de opening van het Dorpshuis van Heerde, is het thans hecht verankerd in de plaatselijke en regionale gemeenschap. Misschien is dat laatste wel het geheim van het bestendige succes van dit soort evenementen.

Het is allang niet meer alleen maar dixieland wat de klok slaat. Die ooit zo mieterse stijl is nog wel vertegenwoordigd (deze keer door Dixieland Connection), maar er was ditmaal bijvoorbeeld ook plaats voor het Artvark Saxophone Quartet – niet direct de easiest listening muziek. En voor een fluitveteraan als Sam Most (80), ook niet bepaald een naam die heel Heerde bij voorbaat op zijn kop zal hebben gezet. Most, meer grijze ouwe bopper dan vale ouwe swinger, was degene die als eerste vocale effecten aan het fluitspel toevoegde. In het Dorpshuis demonstreerde hij, als gast van prof Rein de Graaff, zijn kunsten op de altfluit in het nummer 'I Can’t Get Started'. Hier, dames en heren, hadden wij de wortels van Rahsaan Roland Kirk te pakken. Een deel der aanwezige dames en heren had overigens wel wat anders dan wortels pakken aan hun hoofden; achter in de zaal werkten de netwerkers en de versierders zich een slag in de rondte.

De bescheiden fluitist bleek ook een charmante zanger in een jaren vijftig hipsters-idioom. Als tweede blazer had De Graaff trompettiste Ellister van der Molen uitgenodigd. Een goede keuze: deze dame behoort inmiddels tot de top en bewees dat met een fraai en logisch opgebouwde solo gelijk in het eerste nummer, 'Take The A-Train'. Als collega Valaida Snow nog had geleefd, zou ik de respectieve middenriffen van de dames wel eens aan een vergelijkend warenonderzoek hebben willen onderwerpen.

Tenorist Sjoerd Dijkhuizen had een all-star gezelschap in stelling gebracht. Qua fysieke lengte en timing is Dijkhuizen altijd schatplichtig geweest aan Long Tall Dexter Gordon, al moet gezegd worden dat hij het qua volume tegen zijn voorbeeld moet afleggen. Daar staat dan weer tegenover dat hij niet, zoals Gordon, aan citatitis in een vergevorderd stadium lijdt.

Zijn kompaan Bert Joris (niet te verwarren met Bart Joris, ook Belg, ook trompettist) spreidde zijn fluwelen toon ten toon in 'Round About Midnight' - in het bebopspectrum zit hij meer aan de kant van Art Farmer dan die van Fats Navarro. Wat ik in de blaascollectieven overigens miste waren krachtige punchlines.

De ritmesectie bood meer avontuur. De exuberante pianist Juraj Stanik liet (in Herbie Hancocks 'Driftin’') zijn solo met veel gesis en geratel ontsporen. Drummer Joost van Schaik, die 's middags kennelijk een vracht bomen bij de Galgenberg had neergehaald, had geen kans meer gezien zijn houthakkershemd voor een decent overhemd te ruilen, maar had daar wél mooie gedachten over drumsolo's ('Seven Steps To Heaven') aan overgehouden, terwijl hij evenmin moeite had met het subtielere ritsel- en rammelwerk.

"Vroeger waren wij jong en mooi, nu alleen nog maar mooi," mijmerde Edwin Rutten (68). Het is niet overdreven te stellen dat hij van vele markten thuis is. Maar een jazzzanger pur sang is hij ook nog altijd, getuige de bezieling die hij in 'Misty' legde. Terecht dat hij in Heerde de Schilperoort Award aan zijn collectie mocht toevoegen.

Klik hier voor een fotoverslag van het Rabo Jazzfestival Heerde door Maarten Jan Rieder.

Labels:

(Eddy Determeyer, 11.1.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.