Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Festival
Wat kun je met The Beatles, Sun Ra en Frank Zappa?

Uiteinden, met Lunapark, de Astronotes en The Wrong Object, vrijdag 30 december 2011, Grand Theatre, Groningen

Het thema van Uiteinden was dit jaar coverbands. Of, beter gezegd: bands die zich met het oeuvre van historische groepen bezighouden. De muziek van The Beatles, Sun Ra en Frank Zappa werd door respectievelijk Lunapark, de Astronotes en The Wrong Object op de korrel genomen.

Het verst ging Lunapark, dat zich verdiept had in het album 'Revolver' uit 1966. Het gezelschap kwam in ganzenmars op, wat ons uiteraard gelijk op het verkeerde been zette vanwege de associatie met 'Abbey Road’. Louis Andriessen schreef ooit 'klassieke' versies in uiteenlopende stijlen van Beatles-songs voor de in moderne muziek gespecialiseerde zangeres Cathy Berberian. Hier werden die Spielereien door sopraan Jennifer Claire van der Hart vertolkt. Het werkte eigenlijk pas goed wanneer de vocaliste het materiaal in de parodiesfeer trok, zoals bij 'Ticket To Ride' het geval was.

Daarna volgde een speurtocht voor de echte fans door een soort gefragmenteerd landschap van 'Revolver'-soundbites. Merkwaardig genoeg riep dat associaties op met seriële muziek uit diezelfde jaren zestig. Van Gavin Byars was '1, 2, 1-2-3-4', waarin de muzikanten via koptelefoons naar verschillende fragmenten luisterend daar hun eigen partijtjes aan toevoegden. Daardoor ontstond een Babylonisch weefsel dat, heel grappig, refereerde aan 'Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band' van een jaar later.

De Fab Four zelf zouden het heel vermakelijk hebben gevonden, schat ik zo in. Minder ingenomen zouden ze zijn geweest met de wat onbeholpen a capella opening en einde van het programma; die zang van The Beatles, dat was een serieuze zaak.

Ondertussen kun je je natuurlijk afvragen of de gevolgde werkwijze, indien toegepast op ander sterk repertoire, niet een soortgelijk resultaat zou opleveren. Ik maak me sterk dat het oeuvre van - pak hem beet - Earth, Wind & Fire, Duke Ellington of The Doors zich hier heel goed voor zou lenen.

Van verschillende kanten kon je horen dat men Zappa miste in Michel Delville's bewerkingen voor The Wrong Object. Goed, het was allemaal instrumentaal en de collageaanpak van de meester was er inderdaad niet in terug te vinden. Maar ik vond bijvoorbeeld de sound van het saxofoonteam van Grégoire Tirtiaux en Marti Melia aardig in de buurt komen van de Mothers.

Zo evoceerde de combinatie trombone (Joost Buis) en tenorsax (Toby Delius) op treffende wijze de Sun Ra van de jaren vijftig. We kennen de jazzmagiër natuurlijk primair van zijn grote Arkestra's, maar in de begintijd werkte hij met kleinere bezettingen. Hij zal ongetwijfeld met zo'n combinatie van trompet-trombone-tenorsax en ritmesectie gespeeld hebben.

Dat Ra zich als een van de eersten over Afrikaanse ritmes boog, demonstreerde slagwerker Michael Vatcher in het openingsnummer 'The Golden Lady'. Vatcher en bassist Wilbert de Joode, die vooral, hielden het ensemble op koers. Lekker strak en dan weer lekker vrij, al naar gelang de behoefte van het stuk. Soms creëerden ze een bonkige funk, die je ook op een album als 'The Night Of The Purple Moon' kunt horen.

De lead trumpet van Felicity Provan zorgde, in combinatie met de gestopte trombone en de tenorsax voor Ellingtonesque kleuren en Delius ging zich in 'Dancing Shadows' te buiten aan een ruige exercitie in breedsprakige statements, waarbij zijn gigantische sound de grote zaal van het Grand tot in de nok vulde.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.1.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.