Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Bruut orgelfeest

Joe Dinkelbach Trio, dinsdag 8 november 2011, De Smederij, Groningen

Orgelpionier 'Wild' Bill Davis zei ooit dat de specifieke uitdaging van het hammondorgel de coördinatie is. De wijze waarop handen en voeten de manualen, de stops en de baspedalen in de lucht moeten zien te houden. 'In de lucht' is niet zo'n gekke beeldspraak; Davis vergeleek het met vliegen – hij was zelf ook piloot.

Die associatie bekroop je bij het zien van 'Whatcha Know' Joe Dinkelbach, die normaliter de regio Oldenburg-Bremen onveilig pleegt te maken, achter zijn indrukwekkende console. Een cockpit. Maar dan een cockpit uit de tijd dat vliegtuigen nog gewoon door piloten werden bestuurd. De cockpit van een F-101, om de gedachten te bepalen.

Dinkelbach hoef je niets te vertellen over trimmen, Immelmanns of grondeffect. Die bestuurde de B3 met één pink in de ballads en schoof de gashendel onvervaard naar voren in de meer jumpende nummers. In stilistisch opzicht zou je hem ergens tussen Bill Doggett en Jimmy McGriff kunnen plaatsen. Van McGriff werd 'Healin’ Feeling' vertolkt, waarin gastsolist Harry van der Laan tot mijn en ieders verbazing het thema vlekkeloos à vue meespeelde, unisono met collega-tenorist Raimund Moritz. Van der Laan bleek een dynamischer solist dan de Duitser, die een wat fletse, brave indruk maakte. Wel mooie lange lijnen, maar weinig body. Een beetje à la Joe Henderson, die zonder microfoon ook nergens was.

Meer aan Dinkelbach gewaagd was drummer Ralf Jackowski, die na elke listige break grinnikte als een jongetje dat met vals spel alle knikkers had gewonnen. De dwingende baslijnen van de Hammond nuanceerde hij met behendig geplaatste accenten. Na een naar verlepte bossa nova's riekende 'My Ideal' had hij een stevige shuffle ingezet voor wat zich als 'The Groove Merchant' ontpopte. Ja, toen was de beer los. Dinkelbach liet de B3 janken en brullen. Zijn timing is messcherp en 'Speak Low', dat op het koopmansepos volgde, was eerlijk gezegd ook meer 'laut' dan 'low'.

Er werd ook eigen materiaal gespeeld. Een van Dinkelbachs ballads, die een kruising leek tussen 'Skylark' en 'Since I Fell For You', werd door hem aangekondigd als "een hit die ik zestig jaar te laat heb geschreven". Met name in de ballads benadrukte de organist de orkestrale functie van zijn instrument. Zijn 'Mr. Ross' was een blues in G – tja, als een blues in G niet meer swingt, swingt niets meer.

Nog een stuk dieper dook de band in 'Out Of Nowhere'. De houten tafelbladen vibreerden letterlijk mee met de bassen. (En is het echt zo dat waxinelichtjes in bolvormige houdertjes op de maat van de muziek flakkeren? Weet iemand daar meer van?)

Labels:

(Eddy Determeyer, 20.11.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.