Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Cd
The Thing – 'Mono' (Smalltown Superjazz, 2011)

Het Scandinavische freejazztrio The Thing blijft van ongekende kwaliteit. Dit komt niet alleen door het hoge niveau van de individuele muzikanten, maar ook door de vrolijke onvoorspelbaarheid die deze band lijkt te kenmerken. Waar hun vorige album, 'Bag It', gekenmerkt werd door veel live-electronica en een keuze voor materiaal uit de (post-)punk, is de selectie op 'Mono' veel traditioneler.

Dat geldt niet voor de uitvoering. Die is even opzwepend als altijd en zo mogelijk nog strakker dan op 'Bag It'. Het is de keuze voor langlopende nummers en de interesse in textuur die het hier wint van de rauwe energie, waardoor de muziek een extra diepgang krijgt, die ervoor zorgt dat het hier om meer gaat dan een epigonistische vertoning. Dit blijkt heel goed in het openingsnummer, 'Viking', waarin saxofonist Mats Gustafsson herhaaldelijk dezelfde lange noten aanhoudt. Door zijn ongekende beheersing van de valse registers gebeurt er van alles en transformeert deze ene noot telkens weer in een nieuwe kreet. Het is een beproefd recept sinds Albert Ayler en Peter Brotzmann, maar het fanatisme van de uitvoering zorgt ervoor dat 'Viking' overeind blijft als hedendaagse uiting binnen een bestaande traditie.

Op een gelijksoortige manier wordt 'Alfie’s Theme', een compositie van Sonny Rollins, gedeconstrueerd tot een serie grauwen en grommen. De ritmesectie, bestaande uit Paal Nilssen-Love en Ingebrigt Håker Flaten, worstelt heerlijk met zichzelf en de solist en speelt alles behalve een traditionele puls. 'Bruremarsj', een Zweedse traditionele melodie, is in opzet juist het omgekeerde. Door enkel in half aangeblazen noten te spelen, zet Gustafsson niets dan het lijnenwerk voor de melodie uit. Dit wordt vakkundig ingekleurd door met name Nilssen-Love.

Deze aanpak zet zich voort in de openingsminuten van 'Triple Fox'. Wanneer deze verstrijken, lijkt Gustafsson opnieuw te willen testen wat de grenzen van de saxofoon zijn. Als de ritmesectie eenmaal invalt en het thema gespeeld wordt, valt opnieuw de overeenkomst met sommige marsen van Ayler op, met name in de statige ritmiek en minieme harmonische progressie. Deze zorgen ervoor dat veel nummers op 'Mono' een bijna hypnotische kwaliteit hebben, die toch weer aansluit bij veel van de minder 'pure' free jazz, waar deze muzikanten zich mee bezighouden.

En zo komt uit wat Gustafsson laatst bij een concert half schertsend zei, toen hij een cover van 54 Nude Honeys aankondigde: "We look for the undiscovered classics of free and other music in strange places." Voor wie het zich afvroeg: 'Mono' is inderdaad opgenomen zoals de titel doet vermoeden.

Klik op bovenstaande afbeelding voor een muzikale preview van dit album. Het hoesje is nog niet beschikbaar, aangezien het album binnenkort pas uitkomt.

Labels:

(Sybren Renema, 20.11.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.