Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Muziek als universele taal
Harmen Fraanje/Mola Sylla/Ernst Reijseger, vrijdag 14 oktober 2011, Paradox, Tilburg

Dat snappen we natuurlijk allemaal. Muziek verenigt en verbroedert en we willen allemaal graag mooie muziek horen, maar dan moet je als muzikant wel die onbegrensde materie kunnen en - vooral - willen begrijpen. Als dat begrip, of liever nog die muzikale intelligentie er is, heb je dik kans dat het publiek het ook begrijpt en geraakt wordt door de intentie ervan. En dat is precies wat er gebeurde vanavond. In de handen van pianist Harmen Fraanje, cellist Ernst Reijseger en de Senegalese zanger/percussionist Mola Sylla, leek deze klus een eitje, vanzelfsprekend, maar uiterst geloofwaardig. En dat 'in de handen van' kun je beslist letterlijk nemen.

Fraanje zocht doelbewust naar momenten waarop hij grote akkoorden neer kon zetten, of juist kleine lyrische melodieën, die sprankelen als een kabbelend beekje. Scherp en alert als altijd maar ook ingetogen en discreet. Zijn motto 'to catch the moment' kreeg hier wederom gestalte.

Reijseger deed zijn reputatie eer aan. Zijn vingers tokkelden, klopten op de klankkast als op een handtrommel of plukten aan de snaren. De strijkstok kwam er amper aan te pas en zijn cello was nauwelijks nog als zodanig herkenbaar. Met zijn unieke interpretaties en een gepaste dosis humor bracht hij lichtheid, ook bij zijn kompanen.

Sylla leek zich terug te trekken in zijn eigen wereld. Hij bleef onverstoorbaar thema's herhalen op zijn m'bira (duimpiano) of xalam (luitachtig instrument, voorloper van de banjo). Er waren momenten waarop het leek alsof hij in trance raakte, maar dan was daar opeens die felle oogopslag, een brede glimlach of begrijpende blik, en wist je dat hij nog steeds hier-en-nu was. Zijn stemgeluid is warm, krachtig en confronterend. Het is jammer dat de woorden in zijn gezangen onbegrepen bleven, maar dat ze gezegd moesten worden was duidelijk. Zijn intonatie en dynamiek lieten niets aan de verbeelding over en zijn timing was zonder meer verrassend te noemen.

Een voorbeeld daarvan was het moment waarop Sylla voorovergebogen in de openstaande vleugel een lied zong/schreeuwde. Zijn blik bleef strak gericht op de pianosnaren en zijn woorden liet hij bekrachtigen door de echoënde klankkast. De dramatiek en bijna-wanhoop in zijn stem riepen een bijna Judas-achtig tafereel op, alsof hij iemand ter verantwoording riep. Of een ander moment waarop heerlijke, melancholische overpeinzingen tijdens het prachtige, lyrische 'Amerigo' je deden wegzakken in je stoel en Sylla plotseling luid zingend vanuit het publiek naar voren schuifelde. Over confronteren gesproken.

Het drietal daagt uit en strijdt, alleen niet tegen, maar met elkaar. Ze werken en spelen, eens als intellectuele filosofen, dan weer als een groepje rondbuitelende kinderen. Ze spreken dezelfde taal.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Donata van de Ven, 27.10.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.