Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Transparante en unieke samensmelting van stijlen
Jeff Ballard Trio, vrijdag 2 september 2011, Bimhuis, Amsterdam

De Californische drummer Jeff Ballard is sinds 2005 vooral bekend als lid van het Brad Mehldau Trio. Als naadloze opvolger van Jorge Rossy slaagt Ballard erin om een stempel te drukken op het groepsgeluid van dit legendarisch trio. Mede door zijn inbreng van subversief materiaal is het muzikale geheel rauwer geworden. Ballard excelleert ook in het Pat Metheny-Brad Meldhau Quartet en de Joshua Redman Elastic Band.

In de slipstream van mentor Herbie Hancock heeft gitarist Lionel Loueke, afkomstig uit het kleine West-Afrikaanse land Benin, de afgelopen jaren een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Loueke wordt door zijn leermeester een 'muzikale schilder' genoemd, die harmonische verfijning combineert met Afrikaanse ritmiek. Na zijn lancering door Hancock heeft hij een solocarrière in gang gezet.

Miguel Zenón, inwoner van San Juan, Puerto Rico, studeert aanvankelijk saxofoon in zijn eigen land. Pakt zijn muzikale ontwikkeling op in de Verenigde staten en is één van de oprichters van het befaamde SF Jazz Collectieve. Recentelijk, maar in een veel grotere bezetting, volgt Zenón zijn niet aflatende ambitie Puerto Ricaanse folkloristische tradities te laten kruisen met moderne jazz.

Een trio bestaande uit drums, saxofoon en gitaar is een ongewone combinatie binnen de jazzbezettingen. De unieke combinatie van gelijkwaardige muzikanten in het Bimhuis slaagt erin de voor hen zo kenmerkende, oorspronkelijke stijlen te laten samensmelten tot een natuurlijk klinkend muzikaal geheel. De bronnen die het Jeff Ballard Trio aanboort, bestrijken de muzikale uithoeken van de wereld. Uitgangspunt voor hun expressie zijn zelfgeschreven nummers en interpretaties van moderne componisten uit de jazz- en popwereld. Bij uitzondering wordt gebruikt gemaakt een standard, zoals bij Gerswhins 'The Man I Love', waarbij het lieflijke, onbegeleide gitaarintro als een warme wollen deken wordt bedekt door de altist. Tot het vaste repertoire behoort het mild tegendraadse 'Gazzolloni' van Eric Dolphy. Deze imponeert door de haaks op elkaar staande ritmes van de zwaar aangezette gitaarlijnen, in contrast met het lichtvoetige drumwerk. Zonder ontzag voor de constructie uit '64 voorziet Miguel Zenón, met zijn warme vloeiende toon, de compositie van een lange imposante solo.

Het fundament voor de symbiose wordt gelegd door de zeer muzikaal en subtiel drummende Ballard. Hij speelt bij vlagen expressief en explosief, maar overwegend effectief en licht tikkend op zijn bekkens, de snaredrum en de verschillende Afrikaanse tomtoms, versierd met dierenhuiden. Twinkelend en gedempt, wordt meesterlijk het vaak polyritmische pad voor zijn medespelers uitgezet.

Loueke speelt eigenzinnig, introvert en zijn elektrische gitaarsound klinkt akoestisch. Zijn Afrikaanse roots zijn altijd aanwezig. De gitarist slaagt erin zijn overwegend vrolijke, transparante, snelle gitaarlicks te laten afwisselen door lichtvoetig begeleidingswerk, als ware het een bassist. Af en toe voorzien van gematigde sustain, zoals bij het laten doorklinken van steeldrums in 'Kurt Rosenwinkel’s Christmas Song'. De gitarist toont zich melodieus en ritmisch en hij heeft ook een alleraardigste zangstem tot zijn beschikking, zoals hij in zijn eigen compositie 'Vivi' laat horen.

Miguel Zenón speelt, met een warme vloeiende toon, vol souplesse en een puike techniek. Zijn Afro-Caribische en Latijns-Amerikaanse ritmes versmelten als het ware met de Afrikaanse klanken. Zenón imponeert in het Bimhuis vooral door zijn inventieve soli. Op de spacy repeterende gitaarklanken van het nummer 'Hangin Tree' van de Amerikaanse rockband Queens Of The Stone Age smijt Zenon met zijn krachten. Scheurend, onder een onheilspellend ritme en in een ware doodsverachting soleert hij langs de afgrond, om uiteindelijk veilig te landen in rustiger vaarwater. Imposant is ook zijn compositie 'Guida', waarin Balkan-invloeden magistraal door de altist worden verkend.

Het ingenieuze optreden sprankelt en tintelt van het begin tot het einde. Dit door toedoen van een unieke combinatie van instrumenten, de wederzijdse afhankelijkheid, de interpretaties van het gekozen materiaal en de met durf gespeelde solo's. Het door Rodriguez gecomponeerde 'Leyeda' vormt qua samenspel het hoogtepunt van de avond. Ultiem gespeelde melancholie op de altsaxofoon, liefdevol afgewisseld door een omhelzing tussen gitaar en percussie. Het dartelt uiteindelijk alle kanten op, van een zonnige calypso naar een sensuele ballad, zowel evenwichtig als vanzelfsprekend.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Labels:

(Louis Obbens, 11.9.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.