Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




In memoriam
Frank Foster


Van meet af aan had Count Basie een scherp oor voor bijzondere tenorsaxofonisten. Het begon eind jaren dertig met het inhuren van Herschel Evans en Lester Young, waarna in de diverse perioden onder anderen Buddy Tate, Don Byas, Frank Wess, Eddie Lockjaw Davis en de op 26 juli jl. overleden Frank Foster volgden.

Frank Foster, geboren op 23 september 1928 in Cincinnati, Ohio en generatiegenoot van John Coltrane, heeft zich in tegenstelling tot Coltrane nooit als vernieuwer gemanifesteerd. Wel was hij al die tijd een fijnzinnige hardbopblazer. Een vet en warm geluid, de blueslicks niet schuwend en de harmonieën niet verontachtzamend, voilà: de kenmerken van één van de belangrijkste solisten van Count Basie's bigband.

Als vele grote saxofonisten start Foster op 11-jarige leeftijd met de klarinet. In zijn puberjaren stapt hij over op de altsaxofoon. Hij speelt dan al in lokale bandjes. In 1949 vertrekt hij met trompettist Snooky Young naar Detroit om daar met Wardell Gray te spelen.

Na zijn militaire diensttijd in 1953 wordt hij een belangrijk solist in het orkest van Count Basie. Inmiddels is de tenorsaxofoon zijn hoofdinstrument. Naast solistische activiteiten houdt hij zich ook zeer succesvol bezig met het componeren en arrangeren. Hij levert de band hitnummers als 'Shiny Stockings', 'Down For The Count', 'Blues Backstage' en 'Blues In Hoss Flat'.

Na een dikke tien jaar verlaat Foster de Basie-band en begint hij voor zichzelf. Hij arrangeert voor onder anderen Sarah Vaughan en Frank Sinatra, en speelt onder meer met Elvin Jones, George Coleman, Joe Farrell en de Thad Jones-Mel Lewis Big Band. Zelf leidt hij zijn eigen Loud Minority Big Band en is hij co-leider van een kwintet met zijn toenmalige Basie-maatje Frank Wess.

In 1986 volgt hij Thad Jones op als leider van de Count Basie band. Tot 1995 staat hij voor dat orkest. Nadien is hij als leider nog actief in het jazzkwartet The New Electric Company, de twaalf man tellende dansband Swing Plus en – wederom – de Loud Minority Big Band.

Frank Foster ontvangt meerdere onderscheidingen en opdrachten voor zijn composities. In 1987 krijgt hij een eredoctoraat van de Central State University. Onder zijn naam zijn veel opnames verschenen: 'New Faces, New Sounds' (Blue Note), 'Two Franks Please'
(Savoy), 'Fearless Frank Foster' (Prestige), 'Manhattan Fever' (Blue Note), 'Here And Now' (Catalyst), 'Shiny Stockings' (Denon), 'The House That Love Built' (SteepleChase), 'Two For The Blues' (Pablo) en 'Frankly Speaking' (Concord).

In 2001 wordt hij getroffen door een beroerte, waardoor zijn activiteiten drastisch worden beperkt. Saxofoon spelen kan hij niet meer. Zo nu en dan treedt hij nog op met de Swing Plus en de Loud Minority Big Band. Ook het componeren en arrangeren kan hij niet laten. Een groot muzikant, componist, arrangeur en bandleider is niet meer onder ons. We kunnen slechts nog luisteren naar zijn platen en hem bekijken op YouTube.

(Jacques Los, 30.7.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.