Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


   

Cd / The Jazztube
Mostly Other People Do The Killing - 'The Coimbra Concert' (Clean Feed, 2011)

Opname: 28 & 29 mei 2010

Muziek spelen door te spelen met muziek, dat lijkt zowat het credo van Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK), het speels anarchistische kwartet dat zich steeds nadrukkelijker profileert als een zwaargewicht binnen de moderne jazz. Dubbelaar 'The Coimbra Concert', opgenomen tijdens het Jazz ao Centro Festival van 2010 in Portugal, is hun eerste liveplaat na vier studioalbums en biedt een indrukwekkend staaltje van hun baldadige aanval op het sérieux.

Die goedgemutste, soms carnavaleske aanpak heeft hen in het verleden ook al parten gespeeld, omdat het vaak verward wordt met charlatanerie, met de claim dat ze hovaardige, hoogbegaafde muzikanten zijn die niets kunnen laten wat het is en alle betekenis moeten ondergraven met postmoderne spielereien die het hele zootje op zijn kop zetten, uit elkaar rukken en zonder enige zin voor proportie opnieuw in elkaar kladderen. Dat is echter te kort door de bocht. Je kan zeker spreken van pastiche, want hun metamuziek begint al bij het artwork, met na verwijzingen naar Art Blakey, Ornette Coleman en Roy Haynes nu ook een hilarische persiflage van Keith Jarreth's ECM-klassieker 'The Köln Album' (na 'Kind Of Blue' de succesvolste jazzplaat bij mensen die er slechts eentje in huis hebben). Met parodie of aanvallen ten koste van een ander heeft dit echter niets te maken.

Het gaat natuurlijk ook verder dan lachen; drummer Kevin Shea, bassist Moppa Elliott, tenorsaxofonist Jon Irabagon en trompettist Peter Evans zijn stuk voor stuk weergaloze muzikanten met een encyclopedische muzikale kennis, die ze ten volle benutten bij MOPDTK, waardoor tijdperken, genres, albums, artiesten en songs op onvoorspelbare manieren door elkaar kunnen worden gegooid. Freebop lijkt het beste label voor hun aanpak, maar er is zoveel meer, gaande van referenties naar de oeroude New Orleans-traditie tot swing, bebop, hardbop, free jazz, vrije improvisatie en alles wat daar eventueel tussen kan zitten. Vooral Peter Evans, die ook een paar zeer experimentele albums op zijn credo heeft, laat hier zijn schier oneindige bereik horen. Acht van de negen songs verschenen eerder op hun albums en klonken daar al amper gecontroleerd, maar in deze livevorm gaat het allemaal nog een stap verder.

Improvisatie heeft altijd deel uitgemaakt van klassieke jazz, waardoor afwijken van de studio- of oerversie altijd al de normaalste zaak van de wereld was voor een jazzmuzikant, maar deze knapen zetten het boeltje wel heel erg op zijn kop. Thema's worden ontrafeld en/of opgesmukt met eindeloze tierlantijnen, solo's en wendingen die aanleiding geven om eigen of andermans werk te quoteren. Of zoals het verwoord wordt in de tongue-in-cheek liner notes (nog zo'n traditie): "Many other songs and musical elements, by Moppa and otherwise, appear and disappear over the course of each performance. In the interest of space and convenience, they are not listed. In fact, every note and sound on this recording is a reference to some other recording or performance, real or imaginary."

Een geridiculiseerde bekentenis voor hun intertekstuele aanpak, maar natuurlijk ook een absurde uitvergroting van de centrale premisse die zegt dat échte originaliteit en zuivere improvisatie helemaal niet bestaan. Wie geen expliciete band met voorgangers wil toegeven, zal op z'n minst moeten erkennen dat er vaak wordt teruggevallen op bekende speelstrategieën en trukendozen. De manier waarop MOPDTK daar evenwel een feest van maakt, zorgt ervoor dat 'The Coimbra Concert' soms aanvoelt als een waanzinnige achtbaanrace met gerekte climaxen en hypernerveuze versnellingen, met kinderachtige tics (de elektrospelletjes van Shea) en plagerige haasje-over-sprongen. Er is vernuft en een pak bagage voor nodig om dat een kleine twee uur vol te houden.

Er wordt op elkaar gejaagd alsof het om afleveringen van Tom & Jerry gaat, er wordt tijdens nummers die verwijzen naar de klassieke 50's jazz uitgepakt met speeltechnieken die pas decennia daarna ingang kregen, er wordt verwezen naar Pink Floyds 'Another Brick In The Wall' én naar Coltrane's 'A Love Supreme', er wordt gerekt tot in het semi-oneindige ('Blue Ball' duurt uiteindelijk langer dan een half uur), er wordt geswingd, gestuiterd, gezwamd en vooral ook gespeeld met een onwaarschijnlijke energie en gulheid. Dit album bewijst waarom MOPDTK de laatste jaren steeds meer opduikt in de eindejaarslijstjes, en dan vooral in de live-categorie.

'The Coimbra Concert' biedt geen nieuwe inzichten voor wie al vertrouwd was met hun aanpak, die eigenlijk al werd geperfectioneerd op ontdekkingen als 'This Is Our Moosic' (2008) en 'Forty Fort' (2010), maar het laat wel horen wat er kan gebeuren als je vier kanonnen voor wie er bijna geen limiet is (en die zich overduidelijk te pletter amuseren) bij elkaar brengt op een podium: een uit zijn voegen barstend Zottenfeest.

Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven voor het nummer 'A Night In Tunesia/Philly Part 3', uitgevoerd door MOPDTK tijdens een optreden in The Rotunda, Philadelphia. Het spel van Peter Evans deed een kijker uitroepen: "What the hell is this??! John Coltrumpet?"

Labels:

(Guy Peters, 10.6.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.