Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Festival
Gevechten met elektronica

Electro Acoustic Sessions, donderdag 12 en vrijdag 13 mei 2011, Grand Theatre, Groningen

Een soort voorlopige stand van zaken betreffende de integratie van elektronica en improvisatiemuziek, zo zou je de Electro Acoustic Sessions kunnen noemen. Twee dagen stonden er internationale gezelschappen in het Grand en met name op de tweede dag hoorden we boeiende gevallen van symbiose.

Het meest extreem ging het duo Tobias Klein-Raphael Vanoli tekeer. Vanoli, bekend als de helft van Knalpot, speelt gitaar en een kleine twee vierkante meter aan pedalen, knoppen, schakelaars en beeldschermen. Hij voert daar een soort elegante tapdans op uit, terwijl hij tevens een vingerballet op de touchscreens gaande houdt. Als je daarbij bedenkt dat deze Mad Magister van zichzelf tamelijk lang is en meer nog dan de gemiddelde gitarist de neiging heeft als een aardmannetje met zijn gitaar te vergroeien, dan zul je begrijpen dat Robert Crumb het jammer vond dat hij dit optreden moest missen. Het klinkende resultaat intussen was een flitsende carrousel aan gebrom (veel gebrom), gekraak, gepiep, geratel en gewoon gegier. De beelden wisselden tussen oeroude barre heidense soundscapes en serene inkijkjes die elke ECM-producer het water in de mond zouden brengen.

Net als Vanoli wekte Tobias Klein de indruk, nog een appeltje met zijn klarinetten te schillen te hebben. Ze werden beproefd op de grenzen van hun fysieke vaardigheden, maar ondanks dat ook Klein een elektronisch toverdoosje tot zijn beschikking had, was hij eerlijk gezegd toch niet echt een partij voor zijn exuberante partner.

De avond was begonnen met twee performances van violiste Monica Germino. Geholpen door geluidstechnicus Frank van der Wey voerde ze een samenspraak op van haar viool en haar stem met vier sporen viool en vier sporen stem, een en ander gebaseerd op het antieke kinderliedje 'Pretty Little Girl With The Blue Dress On'. Door haar motoriek kregen haar streken iets lichamelijks. Een auditief spiegelpaleis, dat was het. Dat buiten de Meikermis draaide was dus geen toeval.

Haar country-roots waren al hoorbaar in haar eerste werk, een confrontatie van Germino's elektrische viool met David Dramms opgenomen fuzzgeluiden. "Ik wil onderzoeken hoe ver vervorming kan gaan en hoe je speelwijze erdoor verandert," verklaarde ze. De fuzz groeide en week weer, gonsde als een pijporgel en de viool legde het er bijna tegen af. Ook grappig: als je je hoofd boog, hoorde je meer hoge tonen.

Bescheiden was de rol van de elektronica in SOL 12, de nieuwe 'bigband' van basgitarist Luc Ex. Zo nu en dan een toetsje, een vleugje, daarmee hield het op. Meer was ook niet nodig. In dit orkest combineert Ex de rauwe power van de punk met de anarchie van de vrije improvisatie en de vormentaal van de hedendaagse kamermuziek. Zo loste in het openingsnummer 'Not Every Light Has A Shadow' een dreunend basakkoord op in een parade van solisten, die elk een paar maten de buitenste parameters van hun instrumenten opzochten, wat dan weer eindigde in bloedstollende collectieven. Arcadisch snarengetokkel werd afgeblaft door knallend koper. Alles zo strak als een plank.

Contrasten, daar draaide het hier om. In 'Solingrad' speelde de delicaat murmurerende klarinet van Isabele Duthoit een duet met de vluchtig aangestreken marimba van Tatiana Koleva, maar even later joeg Ex daar weer een bot ritme doorheen met trombonist Johannes Bauer, die het roedel blazers bazig aanvuurde.

Luc Ex trad, net als trompettist Franz Hautzinger, gitarist Hasse Poulsen en drummer Tony Buck, ook aan in het Regenorchester dat het festival opende. Het is uiteraard verleidelijk, in de non-figuratieve post-Miles Davis muziek van dit gezelschap rainscapes te ontwaren, met kortstondige tropische stortbuien en hier en daar een opklaring. "Regentropfen, die an dein Fenster klopfen," croonde Max Raabe pesterig in mijn hersenpan, terwijl ik me probeerde te concentreren op de lange lijnen van Hautzinger, die als een standbeeld op zijn kruk zat, met schuin achter zich de voortdurend dansende en verende Luc Ex. Het is toch meer een doordenderende Zug, hield ik mezelf voor, maar daar namen de Comedian Harmonists het al van Raabe over: "Das merke dir, die sin dein Gruss von mir."

(Eddy Determeyer, 23.5.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.