Cd
Bill O'Connell - 'Rhapsody In Blue' (Challenge Records, 2010)
Opname: februari 2009

Latin-jazz veteraan/pianist Bill O'Connell werkt al bijna veertig jaar in New York. Zijn discografie is betrekkelijk gering, terwijl zijn spel uitstekend is. Daarom is deze cd een welkome aanvulling.

O'Connells stijl is aangenaam. Hij heeft een lichte aanslag, maar kan tegelijkertijd genoeg kracht zetten om de zware maatdelen te doen gelden. Zoals blijkt uit de titel van het eerste nummer op deze plaat, 'Monks Cha-Cha', heeft O'Connell een hoorbare affiniteit met Thelonius Monk. Diens invloed op O'Connels ritmiek is duidelijk hoorbaar.

Toch is O'Connell niet de meest opvallende solist. Hij laat vooral saxofonist Steve Slagle alle ruimte om te soleren. Dat doet Slagle met verve: zijn alt is scherp en fel, terwijl zijn sopraan opvallend zuiver klinkt. Deze saxofonist is dan ook al jaren een hoeksteen in menig bigband, zoals de Mingus Big Band en die van Carla Bley. Het is verbazend dat Slagle nooit voor een groter publiek heeft gespeeld. Wie hem wil horen, moet op zoek naar de cd's en lp's die Slagle voor het Deense SteepleChase maakte. Zijn spel doet in niets onder voor dat van Miguel Zenon of David Sanchez, hoewel het iets minder technisch is.

Het titelnummer van deze cd, Gershwins meest swingende stuk, is opvallend genoeg het enige grote minpunt. Hoewel er veel ernstigere uitvoeringen van klassieke muziek door jazzmuzikanten bestaan, wordt ook hier ongewild bewezen dat je niet moet hannesen met gecomponeerde muziek. De toevoeging van een vibrafoon is goed gevonden, maar het opzettelijk 'swingend' maken van de meest bekende syncopische passage in het thema, doet het geheel imploderen tot een soort liftmuziek. Daar kan alle brille van de solisten vervolgens niets meer aan doen.

Een trio-uitvoering van 'Bye Bye Blackbird' overtuigt dan weer wel. Ook hier speelt O'Connell opzettelijk een beetje aarzelend, maar dit keer werkt het. Misschien heeft dit te maken met het feit dat dit nummer een trage ballade is en de Rhapsody een swingende stoomwals.

Het is goed zowel O'Connell als Slagle in een kleine bezetting te horen. Beiden verdwijnen nog wel eens in grote ensembles of moeten zich tevreden stellen met tweederangs klusjes. Hoewel er af en toe een extra instrument bij komt, zoals Conrad Herwig op trombone, is het toch vooral een kwartet, dat hecht en intelligent een mooie set modale jazz, hardbop en latin jazz aflevert.

Meer horen?
Klik

Labels: cd

(Sybren Renema, 2.3.11) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.